Edwin Winkels, correspondent in Spanje voor het AD en de NOS, was de enige die professioneel reageerde. Op de vraag of hij ook een persoonlijke band had met de zojuist overleden Johan Cruyff, gaf hij het enig juiste antwoord: nee, want hij hield als onafhankelijk journalist bij voorkeur vast aan een zekere mate van ‘hygiënische afstand’. Voor de rest vielen ze allemaal door de mand met hun knusse klefheid van het niveau tussen Calimero en Madurodam, waarbij het bovendien weer eens opviel dat ze in alle kantoren van het Media Park kennelijk overal dezelfde Rolodex op het bureau hebben staan. Het zijn immers altijd de usual suspects die bij een nationale gebeurtenis mogen komen opdraven om hun voorspelbare zegje te doen. Bij de dood van de alom betreurde Nummer Veertien was het ook weer raak, deze keer met de F-side van de grachtengordeliaanse inteeltpolitie.
Voorop in de polonaise liep Jack van Gelder, die openlijk speculeerde over mogelijke euthanasie en tussen neus en lippen door liet weten dat Hennie Cruyff, de broer van, geestelijk niet meer helemaal jofel is. De discretie volledig voorbij, het fatsoen compleet verloren – om over enige vorm van ‘hygiënische afstand’ nog maar te zwijgen. En natuurlijk waren Frits Barend en Youp van ‘t Hek bij Matthijs van Nieuwkerk van de partij om over hun Mokumse gabber te oreren. Dat ging overigens niet zozeer over Johan Cruyff, maar vooral over Frits Barend en Youp van ‘t Hek. En ja, daar was ook Euro-ijdeltuit Frans Timmermans, die zoals we allemaal dienen te weten 27 talen vloeiend spreekt, maar in gewoon Nederlands niet verder kwam dan de dooddoener: ‘Voor onze allergrootste voetballer heeft het laatste fluitsignaal geklonken.’ Goh. Terwijl het toch heel eenvoudig veel creatiever kan:
Johan Cruyff, dood aan de voet.
