Ik ben niet echt enthousiast over het vrouwenvoetbal. Niet omdat ik het vrouwen niet gun om zo’n mooie maar van oorsprong mannensport te beoefenen en ik heb ook beslist geen ouderwetse ideeën over de rol van de vrouw. Ik wil dit benadrukken, want dat scheelt in ieder geval negatieve reacties. Dat ik geen fan ben ligt namelijk volledig en uitsluitend aan mijzelf, ik kan het voetbal van vrouwen helaas niet objectief bekijken, ik blijf maar een vergelijking maken met het mannenvoetbal. Is dat dan eerlijk? Nee, beslist niet, maar het is wel mijn realiteit. Sorry dames, mijn oprechte excuses hiervoor. Ik heb kennelijk nog veel te leren en gelukkig ben je daarvoor nooit te oud.
Ik heb kortgeleden het toernooi gevolgd waarin het Nederlands vrouwenelftal zich kon plaatsen voor de Olympische Spelen. Zeker, tot de laatste wedstrijd en zelfs tot de laatste seconde spannend, maar dat kwam voornamelijk door andere dingen dan door het vertoonde spel. Toch is het jammer voor de ontwikkeling van deze sport dat de vrouwen de Spelen niet gehaald hebben. Iedere kans om mannen, ik ben echt niet de enige, te overtuigen van ons ongelijk en van de aparte charmes van vrouwenvoetbal moet je namelijk aangrijpen en de Spelen, maar ook een EK en WK, zijn hierbij heel belangrijk en zelfs noodzakelijk om deze sport meer op de kaart te zetten.
Over charmes gesproken en weer typisch iets voor een man: ik heb gemerkt dat ik ook op een andere manier naar deze voetbalsters kijk, een manier die echt totaal niets met voetbal te maken heeft. Ook dat kan ik niet helpen en ook hier moet ik toegeven dat het niettemin de realiteit is. Een speelster, die zonder een bal getrapt te hebben, bij mij “sympathiek” overkomt, mag zomaar veel meer foute passes geven dan een andere speelster die mij wat minder is opgevallen. Ik weet het, dit zijn allemaal vooroordelen en mogelijk zelfs seksistisch, maar ook dit is mijn beleving.
En dat moet dus nodig veranderen. Daarom heb ik mij eens wat meer verdiept in het vrouwenvoetbal in Twente. Daar doen we het best goed. Niet alleen spelen er vrouwen uit Twente in het Nederlands elftal, maar ook in het elftal onder negentien jaar wordt Twente goed vertegenwoordigd. De vrouwenafdeling van FC Twente speelt vrijwel altijd om de prijzen en lijkt door de perikelen rond de mannen van FC Twente niet getroffen te worden. Ik hoop dit van harte, want ik ben wel van mening dat het vrouwenvoetbal op de goede weg is om serieus of in ieder geval veel serieuzer genomen te worden. Leoni Blokhuis uit Oldenzaal is afgelopen week als spelersmakelaar in het vrouwenvoetbal ook niet voor niets zzp’er van het jaar geworden. Het feit dat ik het OKT volledig gevolgd heb, is overigens het bewijs dat ook ik stappen heb gemaakt op weg naar het omarmen van het vrouwenvoetbal. Hoewel omarmen hier eigenlijk ook niet het goede woord is.
Ik beloof Siri, Cheyenne, Marthe, Renate, Maud, Kristina, Shanice, Zoï, Danique, Marieke, Jade, Laika, Tashira, Maayke, Jill, Stefanie, Ellen, Kirsten, Sabrine en Lenie dat ik in ieder geval binnenkort eens een wedstrijd van het vrouwenteam van FC Twente kom bezoeken. Wie weet ontstaat er ooit nog iets moois tussen het vrouwenvoetbal en ondergetekende.
Chris Walraven
