Zondagavond Studio Sport: Dafne Schippers in het krachthonk. Een lange halter op de gespierde schouders en dan uitvalpassen, wat later lenig springend op gestapelde soort van dozen, volgende shot: balancerend met een halter en op een halve bal. Even later zien we Sven Kramer met een zware halter in de weer. Beenbelasting natuurlijk. Want hier begint het allemaal. Zonder beulen met ijzerwerk is er geen basis. Wie geen spiermassa kweekt zal in het wedstrijdseizoen falen.
Niemand vindt krachttraining leuk, afgezien van de oppompbare mannetjes: de bodybuilders. Maar dat is een vooroordeel. Neem mijzelf. Vet leuk vind ik dat gekreun in de slaapkamer. Want daar heb ik wat spullen verzameld waar ik aan ruk, trek, druk, sjor. Ik ben namelijk geen type voor gezellige sportbeoefening. Sterker: ik begrijp niet waarom iemand in hemelsnaam naar een sportschool gaat. Zoonlief vat het wel, hij brengt nota bene een belangrijk deel van zijn vrije tijd in dat veredelde zweethok door. Jarenlange series met allerlei hulpmiddelen hebben van een schril knaapje een tamelijk gespierde reus gemaakt. Ik ben wel eens met hem meegegaan. De keurig geoutilleerde en van de modernste apparatuur voorziene fitnessclub wordt, net als in die andere fitnessruimtes, gefrequenteerd door de testosteronmannetjes. Zij kreunen overmatig en werpen steeds heimelijk blikken op hun op vier wanden verschijnende spiegelbeeld. Een ander deel van de bezoekers zal binnenkort opgeven. Zwaarlijvige mannen, peervormige vrouwen. Zweten reeds na het uitrekken van een elastiek of na drie keer een roeibeweging te hebben gemaakt. Dat weinig inspirerende beeld wordt dan weer ruimschoots gecompenseerd door de strakke vrouwenlijven die zich doorgaans in troepen verplaatsen. Ze doen iets met muziek: zumba, fightfitness, hotseflots, musicbattledancetrance: na een maandje of wat komt er weer wat anders uit de States overwaaien.
Niks voor deze jongen. Zal aan mijn autistische trekken liggen. Dus doe ik aan circuittraining in schuur en slaapkamer. Buikspieren, rug, schouders, armen, benen: alles in een wetenschappelijk verantwoorde volgorde. Een half uur per sessie en drie keer in de week is genoeg om mijn lange en kwetsbare rug pijnloos te houden en niet als vraagteken maar als uitroepteken te rennen: corestability heet dat.
Ik ben wel even bezig om de spullen bij elkaar te krijgen. De eega wil namelijk geen zooi in de slaapkamer, althans: niet zichtbaar. Dus tover ik een halter van onder het bed, douw ik de verschillende haltergewichten van achter de stoel. De kettlebell staat in een donker hoekje naast de kledingkast, de sluitstukken voor de halter liggen in de sokkenla. Bokshandschoenen hangen aan een knaapje in de hoek. Een rekstok in de trapopgang. De bokszak die in de schuur ten slotte vormt het tastbare resultaat van langdurig lobbyen. Want het ding werd hartgrondig vervloekt door de wederhelft. Ik heb voorgerekend hoeveel sportschoolcontributie dat alles scheelt. Toen mocht het.
Erik Endlich
