Het overlijden van grote sterren doet vreemde dingen met sommige mensen. Zo twitterde Gerard Joling na de dood van Prince: ‘Ik zal nooit vergeten dat hij ooit aanwezig was bij een optreden van mij in Amsterdam’. Even afgezien van het opmerkelijke feit, dat zulks kennelijk dus toegestaan is, een optreden van Gerard Joling in Amsterdam: hoe onbedaarlijk onbescheiden en stuitend narcistisch kun je zijn om je eigen nietigheid in verband te brengen met zo’n oneindig veel creatievere artiest, van wie je zelfs de zolen nog niet mag likken? Verder was het mooi om te zien hoe Matthijs van Nieuwkerk steeds wanhopiger werd toen zijn redactie geen Prince-moment in De Wereld Draait Door wist te krijgen. En natuurlijk was Ivo Niehe niet te flauw om zijn interview met His Royal Badness bij Jeroen Pauw nog eens over te doen.
Ach ja, de oude Romeinen zeiden het al: vanitas vanitatum et omnia vanitas. En nu kunnen we van Wim Deetman veel zeggen, dat hij saai, burgerlijk en voorspelbaar is, bijvoorbeeld, allemaal tot uw dienst, maar niet dat hij van onbescheidenheid, laat staan ijdelheid beticht kan worden. Gewoon een door en door brave man, die van besturen zijn beroep heeft gemaakt en altijd bereid is om de maatschappij van dienst te zijn. Gemeenteraadslid, Tweede Kamer-lid, staatssecretaris, minister en burgemeester van Den Haag. Uit die laatste periode stamt een historische foto, waarop hij arm in arm staat te juichen met een ADO-fan die voor deze speciale gelegenheid zijn residentiële jongeheer pontificaal uit de broek heeft hangen. Nu gaat hij voor diezelfde club bestuurswerk doen en je zou dus kunnen zeggen dat hij niet rancuneus is aangelegd. Hij staat in ieder geval minder voor lul dan Joling, Van Nieuwkerk en Niehe met hun potsierlijke Prince-momentjes. Laat die alle drie een Ticket to the Tropics krijgen, alsjeblieft.
Peter Bonder
