Professionele wielrenners en begeleiders zijn nomaden. Een optelsommetje van een kleine drie decennia wielrennen: tegen de tweeduizend verschillende hotelkamers, twee levensjaren rondrijden in de drie grote rondes, continu uit de koffer leven. Een dergelijke koffer is vrijwel elk jaar aan vervanging toe, in de budgetten van mijn wielerploegen werd daar altijd ruimte voor gemaakt. Familieleden van wielervolk zie je jaren later nog met afgedankt bagagemateriaal zeulen. En op zolders van wielrenners en voormalig coureurs worden de afgedankte koffers veelvuldig ingezet als bergruimte voor oude wielerkleding, trofeeën, wielerartikelen, tijdschriften. Enzovoorts.
Mijn vriend Jacob Bergsma, schrijver, archivaris en sportgek, schreef ooit met Joop Holthausen een prachtige, geïllustreerde biografie over Joop Zoetemelk. En hij mocht het stoffige, volgepakte overtollige bagagemateriaal van Joop voor de eerste keer openen. Hij maakte mij deelgenoot van zijn reactie. Alsof hij als archeoloog een belangwekkende, duizenden jaren oude, vondst had gedaan op de zeebodem voor het voormalige Alexandrië.
Mijn zolder vormt geen uitzondering op de regel. Tientallen sporttassen, rugzakken, rolkoffers en ander bagagemateriaal liggen geduldig te wachten op wellicht nog eens een reisje. Andere koffers zijn volgepakt met bijzondere kleding, oud drukwerk, posters, etc. En een koffer met leiders- en koerstruien. Van elke club en ploeg waarvoor ik ooit heb gereden en elke leiderstrui die ik heb gedragen heb ik een exemplaar bewaard.
Gerard Vianen uit Kockengen was midden jaren zeventig mijn jeugdidool. Ik ben geboren op een lenderuk afstand van Gerard, in Harmelen. Hij legde mij als broekie ooit uit hoe hij in 1967 als Utrechtse coureur Kampioen van Vlaanderen kon worden. En gehuld werd in de gele Vlaamse Leeuwentrui. In 1980 won ik als neoprof eveneens het Kampioenschap van Vlaanderen en werd gehuldigd in dezelfde Leeuwentrui. Die vervolgens in een koffer verdween. Gerard werd in 2014 terminaal ziek en enkele weken voor zijn overlijden zocht ik hem voor de laatste keer op. Uit de koffer groef ik de Vlaamse Leeuwentrui op en nam deze mee naar Kockengen. Gerard had zijn koffer eveneens geopend. Met veel moeite hees hij zichzelf 8 oktober in zijn Vlaamse Leeuwentrui, de shirts pasten ons nog perfect. Dochter Bernadette zette ons op de foto, het was een emotioneel moment. Ik wilde het plaatje voor mijzelf houden, als herinnering aan mijn jeugdheld. Gerard was echter ook actief op Facebook, vroeg mij of ik de foto wilde plaatsen en of ik er een mooi verhaal bij kon plaatsen. Zodat iedereen ‘de ouwe Vianen nog één keer in zijn oude glorie kon aanschouwen’. Dat heb ik vanzelfsprekend gedaan, het werd een mooi eerbetoon aan mijn held. Op 10 december 2014 overleed Gerard, 72 jaar oud.
Vorige week zondag was ik plotseling retro. Ik sloot met mijn Panasonic-racer uit 1990, gekleed in mijn laatste outfit, stinkend naar een zolderkoffer, in Holten aan bij een tochtje voor jonge en oude mannen, op gedateerde racefietsen met bijpassende kleding. Het was een gezellige dag. Het virus heeft mij nu schijnbaar ook te pakken. Op mijn schuurzolder stond nog een dertig jaar oude, nooit meer gebruikte, Eddy Merckx-Campagnolo crossfiets. Ik heb deze week de dikke lagen stof en spinnenwebben weggewassen en verbaasde me over de bijzondere schoonheid van de fiets. Daar heb ik het laatste ritje nog niet op gereden! De splinternieuwe Vittoria Corsa Grafeen tubes zijn onderweg. Ik kan niet wachten!
De koffer zal in het leven van Steven Kruijswijk nog een belangrijke rol gaan spelen.
Theo de Rooij
