Koffertje

Geplaatst op 28 juni 2016 door Gijs Eijsink   ·   3 Reacties

Graziano Pellé scoorde gisteren weer. De oud-Feyenoorder is intussen een buitengewoon beroemde Italiaan geworden, die ook in de glossy’s een prominente plek veroverd heeft. Zijn gepolijste gezicht wordt graag gefotografeerd en de keurig gekamde haren, raken zelfs van een heftig kopduel niet in de war dankzij een grote pot gel en een meetlat waarlangs hij het luizenpaadje zo recht mogelijk over de linkerhelft van zijn knappe kop trekt.

Ik zag hem voor het eerst live aan het werk op het WK voor voetballers onder de 20 jaar toen hij namens Italië in het toenmalige Arke Stadion tegen het elftal van de USA het tweede doelpunt voor zijn rekening nam. Italië won de wedstrijd met 3-1 en ging naar de kwartfinale.
“Die spits Pellé”, zeiden wij als kenners tegen elkaar, “die zal het grote Italiaanse elftal niet halen.” Komt tekort, zo wisten we zeker.

De laatste keer dat ik hem live aan het “werk” zag, was een jaar geleden. Ik was met het jubileumboek ‘De Top 50 van FC Twente’ al bijna klaar, maar moest nog enkele spelers spreken die de kost in het buitenland verdienen. Een ervan was de man die om meerdere redenen nooit meer uit de geschiedenisboeken van FC Twente zal verdwijnen, Dušan Tadić. Ik had deze rasvoetballer in mijn boek de negentiende plaats toegekend. Na veel vijven en zessen mocht ik hem spreken toen hij met zijn club Southampton FC op trainingskamp was in Hotel Bloemenbeek in De Lutte. Trainer Ronald Koeman zelf had erin toegestemd dat ik ’s avonds na het eten buiten de orde om een half uurtje met de Serviër mocht praten.

De perschef ging mij voor naar een zaaltje waar de spelers zaten, maar de enige die daar ontbrak was Tadić. Hij was nog even gaan wandelen. En zo zat ik daar te wachten en kon ondertussen in alle rust het tafereel bekijken rond een grote ronde tafel iets verderop. Daar zat Graziano Pellé met voor zich een leren koffertje. Om hem heen zaten wel acht, negen spelers van de club zich te vergapen aan de inhoud. Onder hen stond ook Cuco Martina en aan de zijkant keek Jordi Clasi mee. Door zijn geringe lengte zag hij niet veel en als nieuwe speler had hij waarschijnlijk nog niet het lef om zich naar voren te dringen. Een paar spelers waren extra geïnteresseerd, dat zag ik duidelijk. Ze wezen steeds enthousiast naar een attribuut in de koffer, waarvan ik alleen de achterkant van de deksel kon zien, en Pellé gaf vervolgens glimlachend antwoord op hun vragen. Het was een mysterieus schouwspel. Wat zat Pellé daar aan te prijzen in dat presentatiekoffertje?

Na een kwartier kwam Tadić. Hij wenkte mij om buiten te komen zitten en dat bood mij meteen de kans om Pellé’s handel te bekijken. Achter de tafel langslopend zag ik een koffertje vol met grote, blinkende horloges. De een nog luxer dan de ander. Hij droeg er zelf ook een. Vanzelfsprekend. Ik vroeg Tadić of hij er ook een had of wellicht wilde kopen.
“Nee”, glimlachte hij. “Ik hou niet van dat soort horloges en bovendien zijn ze me te duur. Er zitten exemplaren bij van 35.000 euro.”
We begonnen aan het interview.

Na afloop was het zaaltje bijna leeg. Pellé was verdwenen met zijn koffer. Ik hoopte voor hem dat hij wat verkocht had, want je gunt zo’n sympathieke spits graag een bijverdienste. Opdat ook hij rond kan komen in die dure wereld. Gelukkig hoeven we vandaag de dag geen medelijden meer te hebben met de modieuze man uit San Cesario di Lecce. Hij is intussen basisspeler van het Italiaanse elftal en dan is je kostje zonder meer gekocht. Of zou het verkopen van luxe horloges slechts een hobby zijn van hem? Zoals mijn overbuurman Afrikaanse postzegels spaart.