Op 2 mei 2010 stond ik langs een ijskoud en zeiknat hockeyveld in Soest, waar het eerste herenteam van EHV moest winnen om zich definitief veilig te stellen. Dat lukte, gelukkig, maar de vreugde barstte pas echt los toen even later bekend werd dat FC Twente kampioen was geworden. Iedereen in Soest gunde het ons van harte en we reden met een kamerbrede grijns terug naar huis, op dezelfde snelweg waar later die middag vanaf Markelo met elk viaduct de triomftocht steeds mooier zou worden. Theo Janssen ging bier halen, Nederland hield van FC Twente. Vandaag sprak ik een vriend, die voor de bekerfinale van 2001 met de auto naar Rotterdam was gereden en buiten de stad parkeerde. Achterop zaten twee fietsen waarmee hij samen met zijn zoon in FC Twente-shirtjes het ritje naar De Kuip aflegde, onderweg aangemoedigd en toegejuicht door enthousiaste Rotterdammers. Het zijn zomaar twee van ontelbaar veel goede herinneringen aan een mooie voetbalclub, waarmee iedereen wel wat heeft. Of liever gezegd: had, want we zijn er met z’n allen in geslaagd om dat beeld compleet te laten kantelen.
Met z’n allen, ja. Natuurlijk hebben Munsterman en Van der Laan de boel belazerd, bedonderd en beduveld, maar we stonden allemaal op de banken en we klommen samen in de gordijnen toen het goed ging. En hadden we het willen missen? Nee, natuurlijk niet. Maar toen het mis ging begonnen we te janken, te zeiken en te piepen. Bert van Oostveen had het gedaan, De Graafschap had het gedaan, de licentiecommissie had het gedaan, de Tubantia had het gedaan, iedereen had het gedaan – behalve FC Twente. En in plaats van nederig het hoofd te buigen door plaats te nemen in de Jupiler League, voor het scenario van de platte kar (met dank aan Gaston Sporre), kochten we een debiele advertentie in de Telegraaf dat FC Twente niet kapot mocht gaan. Intussen bleef het in de Beugel Bunker gisten en gonzen. Vak P wilde niet meer praten met het nieuwe bestuur, dat op zijn beurt werd afgeserveerd door een suikeroom uit Rijssen, die zijn miljardenfortuin baseerde op een natte scheet van Nina Brink en nu zijn infravriendjes op het pluche wil ploppen. Het is allemaal van een droevig en vooral on-Twents niveau, met maar één treurig effect: Nederland houdt niet meer van FC Twente. En dat hebben we godverdomme over ons zelf afgeroepen. Kappen met dat gedoe, en rap wat, of maak er een mannenpraatclub van. FC Koffietijd.
Peter Bonder
Zeer goed verhaal Peter, uit mijn hard gegrepen, en dat van een Heraclied!
Laat de rest van Nederland aub niet alle Tukker over één kam scheren. Gelukkig zijn er ook verstandige Tukkers geweest die een fusie (onder regie van Henk Kesler onze oud voorzitter van de KNVB en ex. bestuurslid Fc Twente) hebben voorkomen. Met dank aan de heer Gerald Tusveld (oud Heracles voorzitter). Als dat een feit geweest was dan hadden we als gehele regio Twente er gekleurd opgestaan.
Twente, waar staat dat eigenlijk voor? Inhoudelijk merk ik er nooit wat van; geen enkele saamhorigheid in ieder geval. Economisch , bestuurlijk niet en wat dat domme voetbalspelletje betreft al helemaal niet. Zwelgen in het eigen gelijk is wat resteert . Heel sneu allemaal!
Ach, bij topclubs gebeurt altijd wat en iedereen lult er lekker over. Reuring, heisa en veel gedoe. Twente komt hier ontzettend sterk uit tevoorschijn. Die marginalen uit Almelo raken al van slag wanneer er op de Open Middag een ventiel uit het springkussen scheurt. Stel provincialen ook.