Thans bericht uw Tukkerse stukjesschrijver vanuit Bourgogne in – natuurlijk – Frankrijk, waar ik vanzelf oog heb voor de sportieve inspanningen van de plaatselijke bevolking. Dat nu valt vies tegen. Dit verwacht je niet, want het natuurgebied de Morvan, waar de eega, de hond et moi een gehuurd huisje bezet houden, is uitermate geschikt voor de duursporter. De natuur is er nadrukkelijk aanwezig, wat een stimulerend effect heeft op de cardiofysiek van de sporter. Zo: u begrijpt reeds dat ik verstand heb van dat soort dingen. Want eeuwig zingende bossen, een geaccidenteerd landschap en de tamelijke afwezigheid van verkeer roept als het ware om fysieke inspanningen.
Jeu-de-boules valt daar naar mijn bescheiden mening niet onder. Het met een lome handbeweging doen rollen van een metaalkleurige bal die zich vervolgens voegt bij identieke ballen, door anderen reeds gerold, is een oefening voor bejaarden. Geen stoffig Frans plein in een negorij, of oude mannen – vrouwen worden kennelijk geweerd – gooien er laf een klootgrote bal.
Het is niet zo, dat ik niemand een serieuze sport zie bedrijven. Ik heb tot nu toe drie mannen op racefietsen heuvels op zien puffen. Ook al uit de seniorencategorie. Eén jongeman zag ik gisteren op sportschoenen richting centrum rennen, wat mijn hart deed opspringen, maar achteraf sluit ik niet uit dat de knaap een trein moest halen of met gestolen waar een veilig heenkomen zocht. De Morvan is, zo vermoed ik, geen streek met een toekomstperspectief voor de jeugd. Nu ik er over nadenk, heb ik tot op heden vrijwel geen kinderen gezien. Trouwens: grote mensen zijn er ook zeldzaam. Wij hebben inmiddels menig kilometer gewandeld – een verwerpelijke activiteit voor een atleet – en kwamen daarbij door dorpjes, waar zojuist een neutronenbom was gevallen. Althans: er was geen levende ziel te bekennen. Heel onwerkelijk. Vermoedelijk ligt de bejaarde bevolking zich in bed te bevuilen, bij afwezigheid van de mantelzorg die de streek schielijk heeft verlaten.
Zelf doe ik ook al geen ruk, maar uit nood geboren: ik knoeide wat met een onwillige knie, voelde soms de rug opspelen en uit diverse gewrichten kwamen, afhankelijk van de houding die ik aannam, krakende geluiden, als een deur in een horrorfilm. Ik lik hier dus mijn wonden, of eigenlijk zelfs dat niet: we sjokken wat als de hitte geweken is, overigens liggen wij op, uiteraard, ligstoelen in de ruime tuin die zicht heeft op een aantal bosrijke heuvels. Af en toe komen er koeien langs, die verweid worden en met hun onbenullige lijven de buitenspiegel van onze geparkeerde auto eraf hebben gestoten, alsmede de rechter voorbumper met een aanmerkelijke hoeveelheid mest onderscheten.
Maar wij liggen dus voor lijk in de tuin van onze Gite. Blessures hebben is niet altijd een straf.
Erik Endlich
