Een wielercafé vrijdagavond 28 oktober bij De Hip aan de Deventer Brink besloot de eerste Deventer Fietsweek. Liggend op de massagetafel van Lotto-Jumboverzorger, fysiotherapeut en zwager Carl Israël, beantwoordde ik vragen. Carl meldde tijdens het wielercafé ook nog terloops dat hij in 1991 als soigneur bij de Panasonic-ploeg was begonnen en sinds Rabobank als verzorger door het leven gaat. Tijdens de gezellige nazit informeerde ik bij Carl of er wat betreft de voeding rond het herstel van de renners nog dingen zijn veranderd.
Het antwoord in historisch perspectief.
Toen ik in 1974 op 17-jarige leeftijd in Utrecht mijn eerste wielerlicentie aanvroeg was er van begeleiding nauwelijks sprake. Mijn trainer, een oud-amateurwielrenner, gaf mij elementaire trainingsschema’s en adviseerde regelmatig vitamine C-bruistabletten te gebruiken. Als amateur kreeg ik tijdens zwaardere wedstrijdperiodes door de ploegsoigneur een enkele keer een injectie vitamine B-complex toegediend.
Als beginnend profwielrenner zag ik talloze aan amfetamine verslaafde renners om mij heen. Vaak toegediend door soigneurs, die renners wijsmaakten dat zij hen konden laten vliegen en vervolgens ook op uiterst sluwe en handige manieren de eventueel dopingcontroles konden ‘flikken’. Een verslaving aan steeds zwaardere pep- en slaapmiddelen was het gevolg en het ‘zottenkot’ meestal het eindstation. Of erger…
Wij aten ’s morgens vroeg, twee-en-een-half uur voor de start van zware koersen, op de nuchtere maag, biefstukken met spaghetti. Henk Lubberding introduceerde de müsli en geleidelijk werd de biefstuk uit het peloton verbannen. Later werd ook de müsli in de ban gedaan. In vezels zit immers geen energie, in witbrood, pannenkoeken en pasta des te meer. Verder experimenteerden we met speciale hersteldranken. De inspuitbare vitamines en herstelproducten werden in 2011 uitgebannen. Vanaf dat moment moesten alle herstelmiddelen in de vorm van soms tientallen pillen, drankjes en ook winegums het maag-darm kanaal passeren.
Bradley Wiggins wurmde zich ondertussen dat jaar door de mazen van het net en regelde via het daartoe opengestelde en geautoriseerde UCI-kanaal een aantal cortisonen-injecties. Dankzij hackers zijn we daar recent van op de hoogte, waarvan acte.
Recent werd aan bietensap fabelachtige herstelkwaliteiten toegekend. Maar -aldus verzorger Carl- ook deze theorie is blijkbaar achterhaald. De renners van Lotto-Jumbo moeten nu onmiddellijk na de koers op verhaal komen met een glas wiede-weergaloos regeneratief kersensap. Gevolgd door een compacte magnetronmaaltijd in de bus en het voedingskrat in het hotel met koekjes van de Jumbo. De winegums zijn passé.
Mijn eerste soigneur bij profploeg IJsboerke was het Vlaamse oermens, en destijds zestiger, Jomme. Hij leidde mij begin jaren ’80, als jonge, ambitieuze en enige Hollander tussen 21 Vlamingen, langs de boobytraps van het profwielrennen. De grote, bruine valies met inspuitbare herstelproducten stond meestal op zijn hotelkamer en hij kon aan de benen voelen welk herstelmiddel na de etappe van die dag het meest geschikt was. Meestal hield hij het bij een vitaminecomplex en soms een Pantocrin hertengewei extract. Zo vond ik opgetekend in een oude agenda.
Maar eens op Pantocrin gegoogeld. Zo! Die Jomme was genen domme, geen wonder dat hij altijd tijdens etappekoersen graag het hotel deed! De kamers waren immers bij vroege aankomst van de kwartier makende hotelsoigneurs nog druk bevolkt met ‘kuiswijven’. Vet lachend, met het altijd dode sjekkie tussen zijn lippen geklemd, riep hij ooit tijdens een massage: ’Ek è ’t miljaardedju duuzd keers gevraagd, negenhonderd keers nêe gehoord maar ‘k è ‘r toch honderd gepakt!’
Succes verzekerd, voor nog geen 5 $ per ampul.
Theo de Rooij
