De meeste sporten hebben iets frivools, het is deels spel, je kunt er lol mee hebben. Doorgaans is er een bal bij betrokken, zodat de inspanning bestaat uit het slaan of schoppen tegen die bal. Dat is het allesbepalende element in dat soort sporten. Dikwijls is het voor de beoefenaar gedaan zodra de bal geraakt is: er is een moment van ontspanning, de sores is als het ware met de bal van je afgevallen. Of zoiets.
Dat is anders met de sporten waarbij slechts het eigen lichaam betrokken is. Vooral als het een langdurige bezigheid betreft, ligt verveling of zelfs afkeer op de loer. Dat is het geval met bijvoorbeeld lange afstand-lopen. Dat is, behalve geestdodend, ook zeer uitputtend. Daarom ben ik looptrainer geworden. Je laat de atleten het snot voor de ogen lopen, terwijl jij aan de kant staat te schreeuwen dat het harder moet of kan, dat de armen ontspannen moeten méébewegen en dat de voetlanding grenst aan waardeloos.
Zelf heb ik eindeloos veel pogingen gedaan om een redelijk tot goede hardloper te worden. Maar als ik terugkwam van die kwellende en saaie reeks aan rennend afgelegde kilometers, dan was ik bij thuiskomst een soort opgewarmd lijk, hologig en met het opgedroogde kwijl nog rond de mondhoeken, terwijl ik de dag daarna vanwege de vermoeidheid ouwelijk sjokkend langs de burelen ging. Die verhalen over hoe vitaliserend dat rennen was, hoezeer je er een viriele persoon met glanzende ogen, soepel vel en blij huppelende bewegingen van zo worden: lulkoek. Een fabel.
Gumpy echter maakte alles anders. Hij deed mij inzien dat ik mij ten onrechte uitgesloofd had. Dankzij Gumpy heb ik lol in hardlopen.
Gumpy is een hond. Een Welsh Corgi Cardigan, dat een mond vol is voor een soort teckel die testosteron heeft geslikt. Een herdershond met afgezaagde poten. Hij rent met zijn wanstaltig korte onderstel als een raket. Hij loopt met mij mee. Hij houdt het goed vol, op voorwaarde dat ik met de rem erop loop. Ik kan het arme beest immers niet pushen tot de rand van de uitputting. Daarbij: het is een reu. Daar is hij sinds kort achter, zodat de achtergelaten plas van een loopse teef dezelfde uitwerking heeft als harddrugs op een junk. Hij snuift aandachtig en hoort of ziet niets meer. Dat noopt mij tot een pauze, totdat het dier geurtechnisch gezien aan zijn trekken is gekomen. Dan hobbelen wij verder.
Hij vindt het machtig mooi en jankt nerveus wanneer hij, als een soort helderziende, aan het tijdstip van de dag en aan de hand van bepaalde onwillekeurige bewegingen mijnerzijds, begrijpt dat ik over een kwartier ga hardlopen.
Dankzij deze tamelijk merkwaardige hond kom ik geheel verfrist thuis van ons gezamenlijke rondje. Gumpy trouwens ook. Kortom: haal een hond in huis en krijg lol in lopen.
Erik Endlich
