Om meerdere redenen ben ik een fan van onze Nederlandse handbalsters. Dat begon vorig jaar al tijdens het WK en tijdens de Olympische Spelen werd dit nog eens flink aangewakkerd. En nu weer bij het EK! Wat heb ik genoten van deze fanatieke groep meiden met een missie. Mooi om te zien dat je bereid bent om zoveel tijd en energie in je sport te steken. Voor het eerst in de geschiedenis van deze sport doen we serieus mee om de prijzen en behoren we tot de wereldtop.
Bij het voetbal behoren we al een tijdje niet meer tot deze elitegroep, maar dankzij het dameshandbal doen we als Nederland op wereldniveau sportief volop mee. Als kijksport is het een hit, want de aanvallen gaan over en weer en kinderachtig zijn deze meiden ook zeker niet. De stand wisselt regelmatig dus je zit vrijwel continu op het puntje van je stoel. De lichaamstaal bij winst of verlies blijft prachtig om te zien en de dames doen er ook hun best voor om er goed uit te zien. Kortom alle lof richting dit team, het is een lust voor het oog.
Natuurlijk zijn alle zestien dames professional en niet één van de geselecteerden speelt bij een Nederlandse club. Ze worden in de nationale competitie niet beter en financieel moeten ze wel naar het buitenland om er wat aan over te houden. Dat zal niemand hen kwalijk nemen.
Er is echter eigenlijk maar één probleem en dat is Noorwegen. Dat land is nu al twee keer in een jaar een sta-in-de-weg geweest. Noorwegen zorgde ervoor dat onze dames geen wereldkampioen werden in december 2015 en dat zij in de Olympische sportzomer zonder medailles terugkwamen uit Rio de Janeiro. Je zou er bijna gefrustreerd van worden. Wat doen zij daar in het noorden van Europa nu beter dan wij of ligt het soms aan de trainer? Deze mogelijkheid is inmiddels uitgesloten, want er kwam een nieuwe trainster, hoewel slechts voor een periode van drie maanden, maar wel uit Denemarken. Of je als trainer in drie maanden tijd een verschil kunt bewerkstelligen is natuurlijk de vraag, maar de resultaten op dit EK zijn zeker weer opzienbarend. In de EK-finale trof Nederland voor de derde keer op rij in een cruciale wedstrijd, (angstgegner?) Noorwegen. Dat gaf onze dames echter wel de kans op een ultieme revanche. Niettemin won Noorwegen, met slechts één doelpunt verschil.
Wat blijft is een prachtige prestatie, die niemand de meiden meer af kan nemen. Maar dat het nu juist weer Noorwegen is geweest die ons van de eerste grote prijs heeft afgehouden, maakt het wel extra zuur. Zou er in Noorwegen ook een nationaal dopingplan zijn of is er zelfs sprake van een Scandinavisch plan. Want hoe komt het toch dat de noordelijke landen in deze sport al jarenlang de dienst uitmaken?
Deze gedachten slaan natuurlijk nergens op en moeten we dan ook maar weer snel vergeten. Nederland moet doorgaan op de ingeslagen weg, het contract met Helle Thomsen verlengen en dan gaan we die Noren binnenkort pakken. Vier keer wordt in dit geval scheepsrecht
Chris Walraven
Chris, de titel van deze zouteloze bijdrage is niet goed gekozen. Beter had je gekozen voor; Handbalmeisjes, lekker hoor !
Beste Geurt,
Deze opmerking neem ik voor kennisgeving aan en jij mag wat mij betreft over van alles een mening hebben. Deze insteek zegt echter meer over jou dan over mij. Ik herken mij in deze suggestieve insteek echter totaal niet. Ik kijk graag naar sport, zowel van mannen als van vrouwen. Ik moet ook toegeven dat ik liever onze handbaldames zie dan vrouwelijke gewichtheffers van boven de 100 kilo.