Ahoy en Thialf zijn voor de korfbalfans en het schaatspubliek wat de Lakeside Country Club in Frimley Green voor de darters is: het absolute paradijs van het ultieme IKEA-gevoel. Wat dat nou precies is weet ik ook niet, maar laat me het als volgt onder woorden proberen te brengen: zet het geluid af en je zou zweren dat je per ongeluk naar een uitzending van de EO-Landdag zit te kijken. Je verwacht elk moment de Josti-Band onder leiding van Paul de Leeuw te zien opmarcheren, maar het kan net zo goed uitdraaien op een swingende country-&-western-avond met verantwoorde gospels in het pauzeprogramma.
Het is intussen alweer afgelopen, maar hoe je het ook bekijkt: met sport heeft die hele Embassy net zo veel, of net zo weinig, te maken als het hoempapa-gedoe op de tribunes in Rotterdam en Heerenveen. Neem nou de manier waarop de punten bij elkaar gegooid worden. Ik kom daarbij niet veel verder dan de conclusie dat degene die dit verzonnen heeft geniaal of dronken moet zijn geweest en dat getrouwde mannen links gooien. Dat zegt helaas niet of we daaruit ook moeten afleiden dat getrouwde vrouwen rechts gooien, maar het tekent wel de even kolossale als onschuldige onbenulligheid van deze volledig uit de hand gelopen caféhobby.
Dit schreef ik op 15 januari 2003 en eigenlijk is sindsdien wat mij betreft alleen de locatie gewijzigd. De rest is hetzelfde gebleven: een vermakelijke vorm van ambachtelijke folklore, meer is het niet.
Peter Bonder
Het onderwerp blijft voorlopig prachtig columnistenvoer Peter!