Aangezien ik reeds vanaf mijn zevende min of meer regelmatig boks, ben ik een weerbaar persoon. Denk ik. Zeker weten doe ik dat niet, aangezien ik steeds tegen dode dingen mep. Aanvankelijk tegen voetballen, later tegen heuse boksballen en -zakken. Zwaar spul – het slaat evenwel niet terug. Wel krijg ik wat respons tijdens het schaduwboksen, maar dat telt niet. Aldus heb ik slechts een vaag idee omtrent de impact van mijn klappen. En of ik die van de tegenstander kan ontwijken. Of nee, één keer heb ik op mijn dertiende de schoolbully in een vlaag van ongeremde woede de bril van zijn neus geslagen. Hij tartte mij en ik kreeg een waas voor ogen. Ik sloeg dus volkomen ongecoördineerd. Hij was verbijsterd, net als de schoolgenoot die de dag erna de klas inlichtte. Daarna was ik, tamelijk slungelig en pukkelig, op slag de Held van School. Het slachtoffer deed ook ineens heel aardig. Maar bij die keer is het gebleven. Ik ben namelijk geen ruziezoeker.
Daarbij loop ik, in weerwil van verontrustend stijgende criminaliteitscijfers, nooit eens tegen een boef aan. Geen teleurstelling, want als ik “Opsporing verzocht” moet geloven is het tamelijk gewetenloos en bewapend tuig, wat zoal ongenood je woning binnenkomt.
Toch lijkt het gevaar deze kant op te komen. Volgens berichten uit de lokale krant is onlangs een persoon in een tunneltje aan de Windmolenbroeksweg in Almelo in elkaar gerost, waarna zijn belager het mobieltje en portemonnee van het slachtoffer afnam. Het is daar, zo begreep ik, vaker gebeurd. En wat mij herinner heeft één zo’n confrontatie zelfs dat Opsporing verzocht gehaald: er werd nog een signalement van de slachtoffer afgenomen fiets op het scherm geprojecteerd. De politie doet overigens, zoals vaker valt mij op, laconiek. De buurtsmeris heeft het over een vermoedelijke lone wolf. Dat heeft iets van: niets aan te doen, ongrijpbaar figuur, zinloos om achteraan te gaan.
Nu wil het geval dat ik dat tunneltje steeds op werkdagen en soms ook in het weekend doorfiets. Een flessenhals voor wie vanuit onze wijk de stad in wil. Hoewel er dikwijls merkwaardige figuren door die karig verlichte soort van onderaardse passage wandelen, strompelen of slingeren, ben ik nog niet iemand tegengekomen die op dwingende toon iets van mij wilde. Misschien wel omdat ik altijd als een idioot door die tunnel fiets. Niet uit angst overigens, maar omdat ik nu eenmaal – een sporter eigen – steeds ongelooflijk veel haast heb.
Maar stel nu dat ik die ene keer de Enge Lone Wolf tegenkom. Een man in een rode jas met capuchon zo meldde de krant. Dan kan ik tenminste mijn bokstechniek in praktijk brengen. En de bewusteloze onverlaat aan de koddebeiers overhandigen.
Misschien is het een soort oermens met kungfu-technieken. Dan is het weer handig, dat ik óók aan hardlopen doe.
Erik Endlich
