Meer dan veertig jaar lang heeft Nederland een rolletje gespeeld in het Europese en mondiale clubvoetbal. Dat begon met het door Feyenoord winnen van de Europa Cup in 1970, maar aan de andere kant is deze club helaas ook de laatste die een Europese beker heeft gewonnen en 2002 is best al weer een tijdje geleden.
Onze rol is uitgespeeld en we gaan geen prijzen meer winnen met Nederlandse clubs. Met korfbal kunnen we ons land nog op de kaart zetten, maar in het clubvoetbal doen we niet meer mee. We zijn echt uitgespeeld en de hulpdiensten zijn nu allemaal neergestreken in Alkmaar, want twee wedstrijden tegen de nummer vier van Frankrijk verliezen met korfbalcijfers is een traumatische ervaring.
Over de oorzaken kan ik kort zijn en het gelul dat grootte niet uitmaakt gaat hier echt niet op. In het voetbal draait het allemaal om geld en de voornaamste structurele inkomsten zijn de TV-gelden Met slechts zeventien miljoen inwoners is ons land gewoon te klein om TV-inkomsten te genereren die ook maar in de buurt komen van die van de meeste andere landen. Je kunt dan weliswaar geen team kopen, maar het scheelt echt een slok op en borrel als je een paar wereldspelers binnen je selectie hebt.
Gelukkig hebben we onze vaderlandse competitie nog en hoewel ook daar de onderlinge verschillen groot zijn, is het zowel om de bovenste als de onderste plaatsen echt razend spannend. En er lopen nog steeds talenten op onze velden rond en die kansen krijgen in de eerste elftallen. Het gevolg van het vele geld bij buitenlandse clubs is wel dat we onze Nederlandse talenten slechts enkele jaren in onze competitie kunnen zien spelen, maar goed, dat bevordert de doorstroming natuurlijk. Elk nadeel heeft namelijk een voordeel.
Het Nederlands elftal deed in 1974 voor het eerst mondiaal echt mee om de prijzen en de gevolgen van mijn eigen traumatische ervaring bij de wedstrijd tegen Duitsland ben ik nog steeds niet te boven. Het Europees kampioenschap van ons nationale elftal in 1988 maakte wel iets goed, maar de pijn zat en zit bij mij echt heel diep. Wereldkampioen zijn we helaas nog nooit geworden, maar we zijn er wel drie keer heel erg dicht bij geweest. Incidenteel zullen we als Nederland zeker nog wel eens mee gaan doen om de prijzen en ik sluit zelfs niet uit dat we nog een keer wereldkampioen worden. Maar met het clubvoetbal is het echt over en uit. Ik ben er zelfs van overtuigd dat Ajax het tegen FC Kopenhagen (wie?) nog heel lastig zal gaan krijgen. Vanaf volgend jaar plaatst de kampioen van Nederland zich zelfs niet langer rechtstreeks voor de Champions League en zijn we nummer dertien van Europa.
Ik kan er echter goed mee leven, zolang onze nationale competitie maar spannend blijft, er zo nu en dan talenten doorkomen en het Nederlands elftal, zowel Europees als mondiaal, zich regelmatig mag blijven meten met de rest. Gelukkig mogen er binnenkort zelfs 48 landen meedoen, dus dat moet lukken.
Chris Walraven
Chris, dit kan ik met de beste wil van de wereld geen column meer noemen. Het komt in de buurt van een analyse, maar zelfs daar kan ernstig aan getwijfeld worden.
Je haalt stokoude feiten aan die tante Mien uit Weersel ook kan opdreunen. Beter maar weer over handbal. Of volley, wat was het ook. No hard feelings.
Beste Geurt, dank weer voor je reactie op mijn column. Je mag er van vinden wat je wilt, ik denk echter dat een columnist de volledige vrijheid heeft hoe en waarover hij iof zij wil schrijven. Jammer dat ik in jouw ogen niet voldoe aan jouw verwachtingen van een column. Ik ga mijn manier van schrijven echter niet veranderen dus ik adviseer je voortaan op de maandagen deze rubriek maar niet meer te lezen.
Je mag alles schrijven, op de manier die jou past. Mij een zorg. Anderzijds blijf ik lezen wat ik wil, het zij een column, een analyse of iets in het luchtledige op de maandag.