Het bericht van zijn vertrek bij FC Twente bleef door mijn hoofd spoken. Het bericht dat het contract van Kyle Ebecilio met de club uit Enschede werd beëindigd. De papieren verbintenis tussen hem en de club was gestopt. Aan een uitzichtloze situatie was een einde gekomen. De kans dat de middenvelder nog eens een basisplaats in het eerste elftal zou verwerven, was net zo groot geworden als de kans dat Jan Roos de opvolger wordt van premier Rutte.
‘Het zij zo’, kun je dan zeggen.
‘Het is niet anders.’ Je kent die clichés wel. Ik wilde dat ook zeggen, maar het lukte me niet. Ik dacht de laatste dagen nog een enkele keer aan Kyle Ebecilio en het raadsel van zijn glijvlucht in het donkere dal der vergetelheid.
Hij kwam in 2013 op 19-jarige leeftijd bij FC Twente. Hij was opgeleid bij Feyenoord en Arsenal, vierde triomfen met de nationale jeugdteams, maar schatte zijn kansen op het eerste team van de Londense topclub niet hoog in. De jongeman bekeek de aanbiedingen van diverse clubs en koos voor Twente waar het duo Munsterman/VdLaan een vorstelijk honorarium had gereserveerd. Ze keken niet op een ton, want op zoek naar steeds meer prestige in de wondere jungle van het profvoetbal, troefden ze de concurrentie graag af met een hoger bod dan verantwoord was. Negentien jaar, tonnetje of zeven, acht per seizoen. De kersverse middenvelder stond meteen in de basis en speelde dat seizoen alle wedstrijden. Ook scoorde hij een keer of zeven, maakte hij deel uit van Jong Oranje en werd hij zelfs al gelinkt aan het grote Oranje. Wie doet je wat.
Ik sprak hem dat jaar één keer toen ik hem na op het trainingscentrum in Hengelo tegen het lijf liep. Aardige, nette, rustige jongen. Prettig gesprek. Geduldig beantwoordde hij mijn vragen. Ik vond hem best wel sympathiek.
Zijn tweede jaar bij FC Twente was minder. Heel fraai schoot hij tegen FC Utrecht uit een vrije schop nog een bal in de kruising, maar naarmate het jaar vorderde zag ik dat het minder ging. Bij een kansrijke aanval sprintte hij niet meer naar het strafschopgebied van de tegenstander, maar sjokte hij die kant uit en kwam daardoor meestal net te laat. Bij zijn eigen zestienmeter arriveerde hij meestal als het gevaar alweer geweken was. Hij deed te weinig met zijn functie als lopende middenvelder. Het is een van de mooiste plekken van het elftal, maar kennelijk besefte Ebecilio dat niet. Hij wekte de indruk dat het allemaal vanzelf ging. De coaches vertelden hem dat wel, zo hoorde ik, maar hij reageerde dan met de opmerking dat het niet aan hem lag, maar aan een medespeler. Ook daar zijn sommige voetballers goed in, in het afschuiven van de schuld bij een fout of na een zeer matig optreden. Kortom, bij Ebecilio wilde de klik niet meer tot stand komen, het kwartje wilde niet meer vallen. Misschien dacht hij dat zijn carrière al geslaagd was, dat hij het allemaal al gemaakt had.
Kyle Ebecilio bleef een aardige, rustige jongen die op niemand boos kon worden. Helaas ook niet op zichzelf. Bij FC Twente lukte het niet meer. Hij ging nog even naar Nottingham Forest en daarna een paar maanden naar ADO. Bij zo’n club had hij met zijn kwaliteiten de beste man van het veld moeten zijn. Niet dus. Hij kwam terug naar de FC en belandde tenslotte bij Jong Twente. De huidige trainers van de Twentse eredivisionist kregen hem niet meer aan het voetballen. Dat kan ook aan hen liggen, maar ik denk toch dat in dit geval de oorzaak bij de speler zelf ligt. Vijf dagen geleden vertrok het 23-jarige talent van weleer.
Jammer. Ik zal hem blijven volgen, die aardige, rustige jongen uit Rotterdam. Maar ik vrees dat zijn toekomst in Verwegistan ligt.
19 jaar en dan 7 tot 8 ton per jaar betalen, de grootsheidswaanzin ten top wat deze ex. bestuurders hebben gedaan! En nu kan de Enschedese gemeenschap daarvoor garant staan voor o.a. deze fratsen van de heren. Als je als jongeling al zoveel geld op je rekening krijgt dan kan ik mij voorstellen dat je helemaal de weg kwijt gaat raken. Zonder goede begeleiding vanuit de club en het thuisfront raken dit soort spelers van het padje. Doodzonde als je zoveel talent hebt. Hier is niet alleen de speler schuldig aan maar het hele betaalde voetbal systeem. Dat begint al vanaf de jeugd, daar worden de talenten al kapot gemaakt met geld en het in weelde leven.