Het internationale badmintongezelschap heeft iets bedacht om de sport aantrekkelijker te maken. Niet voor de mannen, want hun sportieve spel is klaarblijkelijk al aantrekkelijk genoeg. Nee, het zijn de vrouwen die het moeten doen volgens voorzitter Paisan Rangsikitpho. Laat de dames voortaan in een minirok op de baan verschijnen en badminton zal nooit meer hetzelfde zijn. Volle zalen en zes nullen voor de televisierechten.
In landen als China en India stuit het besluit op groot verzet. In Nederland daarentegen juicht Martijn van Dooremalen, technisch man van de bond, het voornemen van Rangsikitpho toe. Hij bepleit dat het handig is voor de populariteit van de sport op tv.
Las ik dit goed? Was dit geen bericht uit de serie: Terug naar het jaar….? Daarom belde ik vorige week maar even met de Nederlandse badmintonbond. De voorlichter grapt nog iets over dat wijlen Martin Bril trots op ze zou zijn en verwijst me vervolgens door naar de bondscoach voor de jeugd, Eline Coene. Korte samenvatting: Mevrouw Coene is een vrouw, maar vindt het desalniettemin een stuk aantrekkelijker wanneer de dames in rokjes spelen. Zelf, toen ze nog een prof was, sprong ze uitzonderlijk hoog. Dus voor haar was het rokjesgebod niet zo handig geweest. Maar alles om de sport de X factor te geven, en dus vindt ze het een puik plan.
Er schuilt geen feminist in mij. Althans, niet dat ik ooit gemerkt heb. Of eigenlijk misschien ook wel, maar omdat de aloude opvattingen van feministen der zestigerjaren er bij mij al zo ingebakken zitten merk ik het niet eens. Tot nu. Rangsikitpho, Van Dooremalen en Coene: bedankt. Dat het nota bene badminton moet zijn dat het feministische vlammetje in mij aanwakkert.
Nog meer publiek is te genereren, door mannen te verplichten tot spelem in tanga!
Uiterst oneerbaar voorstel. Alsof een slapend monster wakker werd door de jurken die jongedames zo leuk vinden
omdat ze ze niet kenden. Als jonge vogels in baltstooi.