Een rotonde in Oldenzaal krijgt dit weekend de naam van Sanne Wevers, die vorig jaar bij de Olympische Spelen in Rio de Janeiro voor iedereen toch wel onverwacht, maar niet minder verdiend en luisterrijk, een gouden medaille won bij het turnen op het onderdeel balk.
Een rotonde! Zou daar op de afdeling Verkeer&Vervoer van de Hanzestad over nagedacht zijn. Waarom geen beeld, want Oldenzaal wil meer beelden in de openbare ruimte? Waarom geen houten constructie, gemaakt van balken, multifunctioneel, bijvoorbeeld als speeltoestel? Elke topsporter begint met spelenderwijs ontdekken en doen, pas daarna wordt – als het hart is gewonnen en de keuze gemaakt – het trainen, veel trainen, hard trainen, bloed, zweet en tranen, om het hoogste te bereiken. Dat geldt voor het kind dat voor turnen kiest, maar ook voor het kind dat bijvoorbeeld cello wil leren spelen, het hoogst bereiken van Brahms tot Elgar en Rachmaninov.
Elke stadje heeft straten naar componisten genoemd, niet naar uitvoerders van de muziek, dus had de rotonde in de naar de staatsman Thorbecke vernoemde geboortestraat van Sanne en tweelingzus Lieke Wevers de flikflakrotonde, de pirouetterotonde, de spagaatrotonde kunnen heten, maar had voor de gouddelver van Rio iets anders moeten worden bedacht.
Al zal er wel een bijgoochem bij de gemeente zijn (zoals die burgemeester die altijd vooraan staat) die aanvoert dat een rotonde de eigenlijk de radslag en de salto symboliseert. Of de olympische ringen of de medaille. Hoe dan ook, het blijft gezocht. Geen goud, hooguit bladgoud.
Daan Schipper
