Ergernis – zou de sporter daar nou minder last van hebben dan de bankzitter? Dat je, zeg maar, tijdens je fysieke inspanning je hoofd leeg maakt, het lijf ontgift, een blij gevoel krijgt van de vrijkomende endorfine?
Mijn voormalige lijfblad Runnersworld vond altijd van wel. Er werd dan weer één of ander onderzoek van stal gehaald waaruit bleek dat de regelmatige hardloper niet alleen bijna voortdurend zeer blij was, maar ook zelden ziek, een bronstige beer in bed, nauwelijks verouderend en daarbij slimmer wordend per afgelegde kilometer. Daar heb ik tijdens mijn onnozele jaren, die een aanzienlijke tijdspanne overbrugden, steeds hevig in geloofd, wat op zichzelf al tot bedoelde uitkomsten leidde. Ik had destijds nog niet van het placebo-effect gehoord.
Dat is dan wel weer het nadeel van de ouderdom: je begint gaandeweg een zekere argwaan te ontwikkelen. Daarbij kwam, dat ik na decennia abonnee te zijn geweest op Runnersworld, ik gaandeweg in de gaten kreeg dat alle artikelen weer terugkwamen. Het nut van de langzame duurloop , de zegeningen van de interval, het belang van goed eten, het zoveelste 10-kilometerschema, in drie maanden naar de marathon en: hoe blijmoedig een mens wordt van veel hardlopen.
Zo zijn wij weer terug bij de ergernis. Toegegeven: ik zie doorgaans de zon nog schijnen wanneer anderen naar de antidepressiva grijpen. Maar afgelopen vrijdag, bij Pauw, was het gedaan met de blijmoedigheid. Item 1: Frank Lammers, ook bekend als de Jumbo-vader, was in Soedan geweest en sprak over de ellende daar. Prima, dan gaan tv-kijkers tenminste doneren. Ze lieten echter wel een tamelijk fout filmfragment van Franks belevenissen daar zien: hij huppelde jolig over de verdorde Afrikaanse woestijn, terwijl een grote groep kinderen achter hem aanrende. Hij was een bezienswaardigheid: een dikke witte man die achterlijk deed. Dan denk ik: stuur die Lammers daar niet naar toe, want veel aanleiding voor olijke dansjes is er niet in die hel.
Item 2 ging vervolgens pardoes over: burn-outs. Sophie Hilbrand, programmamaakster, had daar een documentaire over gemaakt. Vanzelfsprekend had zij ook een burn-out gehad. En ach, hoeveel mensen hadden dat niet? Zo interviewde ze showbizztypes, met vlinderdasjes en smokings of in het lang met een parelkettinkje, die dat ook onlangs hadden meegemaakt of er eigenlijk nog middenin zaten. Met een glas in de hand deden ze verslag van hun malheur.
Kijk, dan komt het ineens en helpt er geen lieve moeder meer aan: ik erger mij ernstig. Arme vrouwen die in Soedan met een bijna-dood kindje door de woestijn ploeteren, hopelijk op weg naar voedsel en water. Vervolgens zonder dralen die ballerige burn-outjongens en –meisjes. Gek, dat geen van de gasten zei: ho effe, maar tief op met je aanstellerige en sneue zelfmedelijders, want er is ellende van een héél andere orde.
Pardon: ik liet mij gaan. Misschien sport ik te weinig.
Erik Endlich
