Een opvallend bericht eind vorige week. Kirsten (foto) en Ilse Oude Luttikhuis stoppen met volleyballen. “Is deze tweeling van eredivisieclub Set Up’65 alweer 35 jaar dan? En hebben ze last van een zogenaamde ‘jumpers knee’ of een andere chronische blessure? Wilde hun coach niet meer van hun diensten gebruik maken? Gaan ze, om minder te hoeven trainen, in het tweede team spelen of kiezen ze voor een eerste team van een club uit de tweede divisie?”
Ik hoor het u vragen. Als je zo goed bent als Ilse en Kirsten die tweewekelijks voor een goed gevulde sporthalm De Schalm in Ootmarsum hun talenten showen, dan heb je lol in de sport, ook al moet je veel trainen om op niveau te blijven en met Set Up jaarlijks voor de landstitel of de nationale beker te kunnen ballen.
Nee. Ilse en Kirsten zijn pas 24 jaar en stoppen, omdat ze geen zin meer hebben in het topsportleven. Ze werken en willen genieten van het gewone leven. “Mooi geweest”, zei Ilse die in het bijna afgelopen seizoen de beste aanvalster was van de eredivisie. Kirsten was de op één na beste passer. Ook in de andere klassementen staan de zusjes hoog. Hun ploeggenote Loes Hollink, dit seizoen de beste blokkeerder van het land, stopt ook. Ze is pas 27. Misschien hadden ze, om nieuwe motivatie op te doen, naar een andere vereniging moeten gaan. Of ze hadden kunnen kiezen voor een buitenlands avontuur? Of ze hadden gewoon bij Set Up kunnen blijven met daarnaast een parttimebaan.
Maar nee. “Mooi geweest”.
Gek is dat. Het komt bij jonge vrouwen veel vaker voor dan bij mannen die in de bloei van hun topsportleven zijn. Bij de vrouwen van FC Twente is het ook al een paar keer voorgekomen dat speelsters van nog geen 25 jaar het wel gezien hebben en er vrij abrupt mee ophouden. Maayke Heuver, Kirsten Bakker, Larissa Wigger, de zusjes Bosveld zijn de namen die me nu te binnen schieten. Sommigen van hen speelden al in Oranje en in de Champions League. Een schitterende toekomst in de topsport lag voor hen. Maar ineens bedachten ze dat ze hun maatschappelijke carrière voorrang moesten geven, dat ze opnieuw naar school wilden, dat ze liever in het weekend uit wilden gaan dan met een busje naar Twente terug te reizen van uit Limburg of Noord-Holland .
Voor een sportfreak zoals ik, is dat moeilijk te vatten. Oké, als je steeds geblesseerd bent, is het logisch. Maar geen zin meer? Als je zo goed bent dat je het hoogste niveau (in ons land) bereikt hebt, dan heb je het mooi voor elkaar. Bijna dagelijks lekker trainen, wedstrijden spelen voor veel publiek, daar doe je het voor. Je had oogkleppen op, je ging ervoor, je leeftijdsgenoten gingen werken en in het weekend gezellig stappen. De topsporter niet, ze willen presteren op het volleybalveld, het voetbalveld, de atletiekbaan of in het zwembad. Prachtig.
Om de een of andere reden echter gingen de oogkleppen af en was de koek op. Zoals bij Ilse, Kirsten en Loes. Ik las ergens dat een vrij groot aantal topsporters, dat al op jonge leeftijd stopt, spijt krijgt en na een jaar of één, twee een rentree probeert te maken. Ze gingen speciale topsportleventje missen, kregen het moeilijk, vielen in een soort van zwart gat. Het viel hen lichamelijk en mentaal zwaar om ineens een ander leven te leiden dan ze jaren gedaan hadden. We zullen zien hoe dat zal gaan bij de drie volleybalsters. Ik hoor het nog wel.
Nou ik snap et wel . Er zit qua opleiding en financieel geen toekomst in . Ik heb 7 jaar met mijn dochter Kelsey mee gelopen en als je een andere opleiding doet dan gewenst door de club kun je er niks mee