Soms raakt een sporter even rock bottom waardoor er niets van sporten terechtkomt. Een kort overzicht van het malheur dat mij trof: het begon met een zeer armpje. Een zenuw die vanaf de schouder tot aan de tintelende vingers ernstig opspeelde. Wakker worden van de pijn, het gevoel met een mes te worden gestoken, dat werk. Vervolgens naar de huisarts die hardhandig mijn hoofd alle kanten opduwde. Conclusie: de ellende had niets met mijn nek te maken. Doorverwijzing naar de neuroloog. Een mevrouw die ik op allerlei manieren van mij af moest duwen.
Waarop zij constateerde dat de geplaagde rechterarm minder kracht had. Daarna bloed afstaan, want het zou met Lyme te maken kunnen hebben. Vervolgens een MRI, wellicht drukte een tumor dan wel abces op een zenuw. Gelukkig niet het geval. Daarna uitslag van het bloed: er zaten antistoffen in voor de ziekte van Lyme. Maar of het een oude dan wel nieuwe besmetting betrof… dat kon alleen aan mijn hersenvocht te zien zijn. Met ander woorden: mij werd een rugpunctie voorgesteld. Ach, waarom niet.
Reeds om 08.00 uur mocht ik in een min of meer gênante houding op de rand van een ziekenhuisbed plaatsnemen: de rug gekromd, met het hoofd tussen de knieën en met de voeten op een krukje. Terwijl de sympathieke verpleegkundige een verslag gaf van de handelingen van de neuroloog die buiten mijn zicht met iets in de weer was, stak laatstgenoemde plotseling en zonder dralen een naald in mijn rug. Het scheelt dat ik niet kleinzerig ben. Vervolgens begon zij merkbaar te zoeken naar de bron van mijn hersenvocht, waarna een ‘Ha! erop duidde dat de vloeistof een kolfje vulde. Goed, naald eruit, pleister erop en vervolgens conform het protocol twee uur plat in hetzelfde bed waarop de ingreep zich had voltrokken. Ik voelde mij kiplekker, ondanks dat genoemde verpleegkundige gewaarschuwd had voor hoofdpijn. ‘Ik voel niets!’, zei ik nog monter. ‘Mag ik morgen weer aan het werk?’ Famous last words. Dat mocht overigens. De wederhelft haalde mij volgens afspraak op en ik liep met ferme pas naar de auto.
Die avond kwam er een werkelijk splijtende hoofdpijn opzetten. Terwijl ik nooit hoofdpijn heb. Dit op zichzelf reeds lastig te behandelen ongemak ging gepaard met misselijkheid – en vervolgens kwam daar als kers op de taart doofheid bij. Geluiden kwamen door alsof ik onder water verbleef. Deze ellende was slechts enigszins te harden als ik volkomen roerloos en zo plat mogelijk in bed lag. In deze bijna dood-positie bracht ik de schitterende zomerse Hemelvaartsdag en de fraaie dagen daarna door. Terwijl volgens de statistieken vier van de vijf rugpunctiepatiënten geen centje pijn hebben.
Inmiddels kan ik weer een uurtje rechtop zitten voordat ik omval van de kopzeer.
Mocht u een rugpunctie moeten ondergaan: vlucht het land uit, neem een andere identiteit aan, duik onder.
Erik Endlich
