De finale van de FA Cup was altijd al de hoogmis van het Engelse voetbal, met het veld als altaar en het stadion als kathedraal, maar de versie van afgelopen zaterdag zal de geschiedenis ingaan als een toppunt van mystieke krachten en nationale eensgezindheid.
Gelijk aan de wedstrijd van Manchester tegen Ajax, drie dagen eerder in Stockholm, werd het één dikke middelvinger richting de slagers van IS, met hun 72 maagden (en, jawel, dus ook 72 aanstaande schoonmoeders). Het is een traditie op Wembley dat vooraf Abide With Me wordt gezongen.
Nou, ik kan u melden: het kwam uit de tenen, de nabestaanden van de slachtoffers zullen zich bepaald niet verlaten gevoeld hebben en nu weten we ook weer waarom dat veld ‘het heilige gras’ genoemd wordt. De minuut stilte die daarop volgde, ging door merg en been en het daverende applaus daarvoor deed me nog eens denken aan die prachtige woorden van Winston Churchill: ‘We shall defend our island whatever the cost may be, we shall fight on the beaches, we shall fight on the landing grounds, we shall fight in the fields and in the streets, we shall fight in the hills; we shall never surrender.’
Vergelijk dat eens met Mark Rutte.
Peter Bonder
