Bijnaaaa was onze streekgenoot Wouter Wippert eergisteren Nederlands kampioen wielrennen geworden bij de profs. Maar bijna is nog niet half, zei mijn vader z.g. altijd. Wouter gooide zijn handen in de lucht, klopte zich juichend op de borst, maar bleek drieënhalve millimeter tekort te zijn gekomen. Sinkeldam werd kampioen, niet de snelle man uit Wierden die een overwinning zo goed had kunnen gebruiken.
Het deed me denken aan Gerard Veldscholten (foto). De voormalige profrenner uit Oldenzaal is een van de beste renners die deze regio ooit voortbracht. Hij won etappes in de Rondes van Zwitserland, Nederland, de Dauphiné Libéré en won in 1988 zelfs de pittige Ronde van Romandië. Dat zijn beste uitslagen. Veel Nederlandse coureurs van tegenwoordig zouden graag tekenen voor zo’n erelijst, maar dat terzijde.
Op de tiende juli 1983 dacht Veldscholten een etappe gewonnen te hebben in de Tour de France. De 9e etappe van Bordeaux naar Pau stond op de rol. Na 5 uur en 50 minuten flitste de Twentenaar met de handen in de lucht over de finish. Hij had de sterke Ierse sprinter Sean Kelly van zich afgeschud en voelde zich de winnaar. Maar op dat moment meldde de Fransman Chevallier zich bij het podium. Deze coureur was bijna vier minuten eerder al gefinisht. Veldscholten wist het niet, had niet gemerkt dat er een renner vooruit was. Oortjes hadden ze toen nog niet.
In Tour was hij overigens vaker dichtbij een ritzege, maar het kwam er jammer genoeg niet van. Veldscholten kon goed klimmen en tijdrijden. In 1984 was hij zelfs de beste Nederlander met de zestiende plaats.
Tot slot wil ik nog de overwinning van Arie Hassink noemen in de Ronde van Hengevelde op zaterdag 14 juni 1975. Iedereen bij de druk bezette finish en iedereen op de jurywagen wees Herman Snoeijink (foto rechts) als winnaar aan. De snelle man uit Denekamp juichte, stak een arm in de lucht. Weer een overwinning erbij. En Hassink zelf feliciteerde hem. Hij dacht kennelijk ook dat hij de sprint – zij het nipt – verloren had van Snoeijink.
Echter, aankomstrechter Ben Roesink dacht er anders over en hij was de man die besliste. Roesink zag Hassink als winnaar over de streep flitsen en bleef bij deze constatering. Snoeijink was boos en is dat ten huidigen dage nog steeds. Meer dan 300 keer is de onderwijzer uit Denekamp gehuldigd als winnaar, maar dat Hassink daar in Hengevelde met de bloemen naar huis ging, kon hij niet verkroppen en zit hem 42 jaar na dato nog steeds niet lekker.
“Waarom feliciteerde je mij bij het uitrijden na de finish?” vroeg hij destijds nog aan Hassink.
“Ik feliciteerde je met de tweede plaats”, lachte Hassink met zijn hele gezicht en begon triomfantelijk aan zijn ereronde.
Maandags gaf de foto in de Twentsche Courant nog eens duidelijk aan dat niet Hassink de winnaar was, maar Snoeijink. Die zat thuis te kniezen. Nogmaals zag hij hoe hij benadeeld was. Bijna had hij de befaamde Ronde van Hengevelde gewonnen. Bijna.
