Of hij de finale van het EK voetbal voor vrouwen gaat zien in de tijdelijk tot Uefa bolwerk omgebouwde Grolsch Veste, betwijfel ik. Want Joop Munsterman komt niet meer in het stadion van de club die hij lange tijd als voorzitter en directeur leidde en waarmee hij de mooiste tijd van zijn leven heeft meegemaakt. Ik sprak hem een paar jaar geleden toen zijn dochter Marthe (foto) er met het vrouwenteam van FC Twente een Europese wedstrijd moest gaan spelen. Hij wilde niet gaan kijken, zo vertelde hij mij. Ik zei dat hij dat niet kon maken. Als je dochter zo’n mooie wedstrijd gaat spelen, hoor je erbij te zijn, zei ik. Hij is geweest, waarbij ik trouwens niet aanneem dat mijn aanbeveling daartoe doorslaggevend is geweest.
De manier waarop hij uit de Veste naar buiten geduwd was en de karrenvrachten hoon en spot die hem vervolgens ten deel vielen, hebben hem destijds zo diep in zijn trots en eergevoel geraakt, dat hij de Veste nooit meer binnen wilde gaan. Hij verguisde de FC net zo hard als de FC hem verguisde. Zijn overmoed, zijn hoogmoed soms en ook zijn harde manier van besturen hadden de club bijna te gronde gericht. Hoe het afliep, weten we intussen. FC Twente kon op ’t nippertje doorgaan.
Anno 2017 leeft de club nog steeds en bouwt hard aan de nieuwe toekomst, Joop zelf heeft intussen in het boek Rood Bloed gepoogd zijn gram te halen.
In dat boek wijdt hij ook een hoofdstukje aan het vrouwenvoetbal bij de FC, dat door zijn initiatieven een succesvolle tak van de club is geworden. Hij vertelt hoe het talent van Marthe hem geïnspireerd had, hoe hij mmv oa de even fanatieke Mary Kok-Willemsen in korte tijd de afdeling vrouwenvoetbal – compleet met jeugdopleiding – aan het bolwerk FC Twente toevoegde. De manier waarop leverde bij sommige FC Twente-bestuurders en -managers regelmatig gefronste wenkbrauwen en veel scepsis op. De mannen konden Joop de visionair niet altijd volgen, maar het leverde wel nationale titels op, bekers en Europese wedstrijden. De vrouwentak was snel succesvol. Schitterend.
Terug naar het EK voetbal voor vrouwen, dat in ons land gehouden wordt. Het Nederlands elftal speelt zondag in Utrecht tegen Noorwegen de eerste wedstrijd. De KNVB-bobo’s op het ereterras met oa ook weer Bert van Oostveen op de voorgrond, zullen glimmend de complimenten voor de goede organisatie in ontvangst nemen. Het vrouwenvoetbal heeft in ons land in het afgelopen decennium een enorme ontwikkeling doorgemaakt en daarom zeg ik tegen die bobo’s: stuur af en toe zo’n pluim door naar Hengelo waar een van de voorvechters van het vrouwenvoetbal woont, Joop dus.
Voor Oranje is ook een aantal Twentse meiden geselecteerd en tevens meiden die zich via FC Twente in de nationale selectie speelden. Ook hen zou het sieren om Joop te eren met minimaal een vriendelijk whatsappje of met een sympathiek ansichtkaartje vanuit het trainingskamp.
En tot slot is de Grolsch Veste annex Uefa-Arena het podium waar straks een halve finalewedstrijd en uiteindelijk de finale gespeeld zal worden. Ik zou zeggen: offreer Joop en Marthe een ereplaats. Joop verdient het als pionier van de Twentse voetbalvrouwentak en dochter Marthe verdient het als afscheidscadeau, want nadat de meeste speelsters uit de begintijd intussen stopten of in het buitenland voetballen, bleef zij de club al tien jaar trouw. Vorige week echter maakte ze bekend naar Everton te gaan. Ook haar komt een passend eerbetoon toe. Overigens, of Joop zal gaan, mag betwijfeld worden. Zijn enorme trots zal hem vrijwel zeker in de weg zitten.
