Kunt u zich die beelden nog herinneren van het kabinet dat een dagje naar het strand ging? De bewindslieden hadden zich casual opgedirkt om het een beetje in stijl te houden. Alsof de leden van de jaarclub hun jaarlijkse uitje hadden. Alleen die bekakte bolknak van Justitie en Bonnetjes zag kennelijk geen heil in deze zorgvuldig geregisseerde flauwekul, want hij had gewoon zijn dagelijkse dresscode van driedelig grijs aangehouden, compleet met oranje stropdas. Ik moest daaraan denken toen ik maandag zag hoe de politici die een nieuwe regering van Rechts met den Bijbel (Asscher bedankt!) moeten gaan vormen zich in vrijetijdskleding bij ouderling Gerrit Zalm kwamen melden. Mark Rutte had de boodschap begrepen en ging getooid in jeans op sneakers en als Jesse Klaver op Lowlands met een koffiebeker in zijn hand. Gaaf joh! Terwijl het resultaat wat mij betreft exact het tegenovergestelde is: volstrekt ongeloofwaardige, studentikoze oubolligheid. Kleren maken de man en dat moet vooral zo blijven. Politici dienen gekleed te gaan als kleurloze kameleons tegen het doodse decor van amorfe anonimiteit. De missie is helder, met herkenbaarheid als credo: Jort Kelder moet met bretels, Dion Graus als Kermit de Kikker en Jan Smit achter een uilenbril van de Pearle (‘het is er sale dus de korting is veel’).
Als er één beroepsgroep is die dat letterlijk en figuurlijk uniform uitdraagt, dan is het de wielrennerij wel. De dresscode is duidelijk: zoveel mogelijk sponsorlogo’s op alle beschikbare plekken, van kop tot kont. Tijdens een interview met Harry Löwik, eigenaar van de grote interieurzaak in Vriezenveen en vader van ex-wielrenner Gerben, noteerde ik de volgende wijsheid: ‘Waarom ik geen voetbalclub-sponsor? Voetballers trekken hun shirt uit als ze gescoord hebben. Wielrenners trekken hun shirt recht als ze gewonnen hebben.’ Helemaal mee eens. En dan nog iets: wielrenners hebben meer bal en in hun broek dan Rutte, Pechtold en Buma in hun armzalige jaarclubjes.
Peter Bonder
