De finale van het op twee na grootste sportevenement ter wereld is in volle gang. Dagelijks worden wij in de vorm van prachtige live uitzendingen en een viertal praatprogramma’s op Belgische, nationale, commerciële en regionale TV-kanalen op de hoogte gehouden van de ontwikkelingen in en rond het peloton. Vooral tijdens de Tour de France wordt door velen rondom het peloton een ware speeltuinsfeer gecreëerd.
De Tour de France trekt horden mensen aan die tijdens het reguliere wielerseizoen in geen velden of wegen te bekennen zijn. Inclusief allerlei mediageile figuren, die in de Tour de France een dankbaar platform vinden om zichzelf even in het middelpunt van de belangstelling te plaatsen. Als wielrenners verklede reporters, die in sommige gevallen het zelfs bestaan om zich gedurende korte tijd in het peloton te begeven. Politici, zakenmensen en excentrieke sponsors die tijdens de Tour opduiken om hun gloriemoment te claimen. Mijn leermeester Peter Post liet zich vaak de uitspraak ontvallen ‘Het is hier geen speeltuin!’
Het is dan ook niet verwonderlijk dat de Tour-kijker meer en meer wordt geconfronteerd met in allerlei belachelijke beestenpakken gestoken toeschouwers, naakte mafkezen en vlaggenlopers die met de renners meerennen en gevaarlijke situaties creëren. Delen van beklimmingen worden door fans in beslag genomen en de renners moeten in een carnavaleske sfeer hun weg zoeken naar de top. We hebben immers allemaal het recht om onze identiteit uit te drukken en ons Tour-moment te claimen, nietwaar?
De Tour de France is allesbehalve een speeltuin. Het is een van de grootste gehaktmolens die in de sportwereld bestaat. De Tour kan de hemel op aarde zijn en het beste uit mensen naar boven halen. Maar de Ronde kan ook de slechtste kant van betrokkenen versterken. En mensen -soms onherstelbaar- beschadigen en zelfs vernietigen. De renners verdienen respect voor hun welhaast bovenmenselijke inspanningen en dienen als zodanig behandeld te worden.
Ik kijk dagelijks met respect en plezier naar de koers. En houd mij respectvol op de achtergrond.
Theo de Rooij
zo is t maar net.
Helemaal eens, het wordt steeds gekker, het wordt tijd dat de bergetappes zonder publiek worden gereden of alleen achter de hekken. Voor mij mag de Gandarmerie met harde hand optreden, iemand achter op de motor met een gummiknuppel.
Helemaal mee eens. IJdeltuiten aan de tafel en idioten langs de weg. Afzetten die bergen en Lubberding for president.