Een open deur: het gaat niet goed met ons nationale voetbalmannenelftal. Tjesus, want een knoeiers. Dat is geweldig nieuws. Ik ben u een uitleg verontschuldigd.
Voetbal is, zoals u weet, de meest populaire teamsport. Meer mensen doen aan hardlopen, maar dat zijn clubloze types die uitsluitend voor de lijn of de conditie, maar meestal voor het één en het ander, rennen. Ik ben zelf meer van de atletiek. Dat is een veelzijdige sport met een kleine, zij het beschaafde, schare aanhangers. Er is weliswaar sprake van wat nationalistisch getinte toejuichingen – zoals onlangs tijdens de WK in Londen bleek – maar het is allemaal reuze onschuldig. De fans komen vooral voor de individuele prestaties, genieten van de moeder van alle sporten.
Dat is anders bij het voetbal. Het eigen team is samengesteld uit halfgoden, de andere elftallen zijn per definitie gerekruteerd onder verachtelijke criminelen, kinderverkrachters en randdebielen. Zo zien althans de fans het. Daarbij zijn voetbalfans veel geestdriftiger in hun uitingen, ook richting het arbitrale trio. Het komt er op neer, dat deze scheids- en grensrechters blij zijn als ze levend de huiselijke haard halen.
De kwestie is nu dat dit voetballegioen onderhevig is aan erosie. De omvang van het aantal in oranje gehulde schreeuwers loopt zienderogen terug. Ze wenden zich teleurgesteld af van de prutsers die als zombies over het veld strompelen en soms per abuis een bal tegenkomen. Nog een geluk dat de Bulgaren vermoedelijk beter in koersbal zijn en tegen IJsselmeervogels met dubbele cijfers waren afgedroogd. Zo hebben wij tenminste nog een soort overwinning staan.
Enfin, er is een mogelijkheid dat de gedesillusioneerde voetbaltifosi op zoek gaan naar een andere sport. Dan is het zaak voor de Atletiekunie om in dit gat te springen. Zorg dat de media in ruime mate bediend worden met fraaie Golden Spike-, Ivo van Damme-memorial en Grand Prix-atletiekwedstijden, bij voorkeur met Sifan, Dafne en eventuele andere oranje kanjers vol in beeld, inclusief vertraagde opnames.
Denkbaar is dat er een handvol in oranje leeuwenpakken, generaalsuniformen en met dito gekleurde sombrero’s in het vervolg naast onze tartanbanen staat geposteerd. Dat is winst. Er komt wat meer enthousiasme in de aanmoedigingen. Spreekkoren zijn niet van de lucht.
Akkoord, het is niet allemaal halleluja. Er vallen wat meer drieletterwoorden, bedreigingen van fans van de tegenstanders zijn niet denkbeeldig, bananen die richting Afrikaanse atleten worden gesmeten, een jurylid bij het verspringen dat een bierblik naar het hoofd krijgt: ik sluit het niet uit. Maar dat zijn nu eenmaal incidenten die passen bij de professionalisering van de atletieksport. Anderzijds voorzie ik dat de inkomsten in de atletiekstadions fors de pan uitrijzen. Jaarkaarten, seizoensabonnementen, Vipruimtes, skyboxen, goksyndicaten, fanhomes.
Maar ja: de atletiekbond is nogal behoudend in deze zaken. Het bestuur bestaat immers uit beschaafde types die niet zo van de uitbundige zijn. Jammer. Gemiste kans.
Erik Endlich
