De serieuze sporter weet: rust is zeker zo belangrijk als training. Het voert denk ik te ver, maar geloof mij als ik zeg dat het te maken heeft met supercompensatie. Een kwestie van je het apezuur trainen, gevolgd door recuperatie- zeg: herstel – waardoor je lichaam zich aanpast en sterker, sneller of beter in staat is om lang achtereen iets te doen. Dat heeft met, uhm, de dinges en de hypochondrieën en dergelijke te maken. Ingewikkeld voor een niet zeer geschoold persoon, dus ik laat het hier maar even bij. Voordat ik u verveel.
Het herstelmoment is door de bank genomen een hang-lusteloos-op-de-bank-etmaal. Nieuwe wetenschappelijke inzichten wijzen echter in de richting van een actief herstel. Dat is dus wat ik afgelopen zaterdagavond gedaan heb. Niet alleen overigens, maar in gezelschap van de eega en een bevriend echtpaar. We zijn naar Het Verzet Kraakt gegaan. Laat ik voorop stellen, dat ik een musical – want dat was het – in beginsel een gekunstelde theatervorm vind. Je bent getuige van een op zichzelf genomen alledaagse dialoog, waarna plotseling iemand een keel opzet en rauw van de lever een lied zingt, soms gepaard gaande met olijke danspasjes. Het bleek reuze mee te vallen.
Er waren eerst wat hindernissen te nemen alvorens wij plaats konden nemen op de tribune van het Indiëterrein. Het regende en bliksemde dat het een oordeel was, zodat ik drijfnat met de wederhelft en het bevriende echtpaar aan één van de ontelbaar vele tafels kon plaatsnemen. Daar werd een door de oorlog geïnspireerd menu opgediend, bestaande uit onder meer brandnetelsoep en rode kool. Gelukkig werden er geen bloembollen geserveerd. Wel hadden wij de pech de tafel te delen met een ogenschijnlijk nette familie, maar achter modieuze brillen en vlotte truien ging een uit agrarische kring afkomstige groep veelvraten schuil, die de gemeenschappelijke schalen onbekommerd plunderden en ons – te bescheiden om stampij te maken – wat schamele restjes lieten.
Vervolgens kon je richting tribunes, wat leidde tot een onbeschaamde uittocht van zich met ellenbogen naar voren werkende boeren, want de middentribune zou veruit de beste plek bieden. Gelukkig renden wij net wat harder dan de meesten en wisten wij een prachtplek te bemachtigen.
Ik laat niet te veel los, maar het was een prachtshow. Ook voor een cynicus als deze jongen was het genieten geblazen. Het motief bestond uit een interview met iemand die Herman Höften speelde, één van de dappere jongens die de grootste bankoverval ooit hebben gepleegd – en een van de weinige helden die het overleefde. Als familielid van de wederhelft kwamen we soms bij de inmiddels overleden Höften. Hij vertelde mij eens, dat hij steeds mijn stukje uit de Roskam knipte. Voordat ik mij gevleid kon voelen voegde hij er aan toe: “Daarna gooi ik het weg.” Een held met humor.
U moet vooral kaarten kopen. Zij het dat de voorstellingen uitverkocht zijn.
Erik Endlich
