Tijdens het door orkaankracht geteisterde vorige weekend pakte ‘kwaliteitskrant’ Volkskrant uit met een acht pagina’s beslaand verhaal, opgetekend uit de mond van voormalig arts Peter Janssen. Ik ken Janssen persoonlijk sinds de jaren tachtig en bleef na kennisneming van het rukwindrelaas met veel vragen zitten.
De eerste dokter met wie ik als 18-jarige talentvol junior wielrenner in 1975 te maken kreeg was KNWU-arts Dr. Hein van Opstal uit Breda. Ik onderging bij hem een heuse sportkeuring, hij was tijdens mijn eerste WK Wielrennen in Lausanne bondsarts en zelfs ploegleider tijdens een tweedaagse internationale Zwitserse etappekoers het weekend na het WK. Op zondag won ik beide etappes, begeleid en gadegeslagen door een uiterst trotse Dr. Van Opstal. Hein gaf mij vele praktische adviezen op het gebied van persoonlijke verzorging en gezondheid. Ik vertrouwde hem volledig en voelde mij veilig.
De enige Nederlandse profwielrenner worden bij de Belgische IJsboerkeploeg was voor mij in 1980 een grote, onzekere stap. De sport-medische en persoonlijke begeleiding bij profploegen was veelal in handen van soigneurs. Mensenkennis en koersen op eigen kompas werden belangrijker dan talent. In handen vallen van een kwakzalver betekende risico op verslaving aan medicamenten, oplichterij en gezondheidsschade.
Gelukkig kon ik mijn soms kolkende zielenroerselen en lichaamssappen achterlaten bij een van de Vlaamse ploegartsen en broers Jules of Fernand Mertens. Halverwege mijn eerste Tour de France in 1981 voerde ik in lichamelijk en geestelijk verrotte staat een indringend en zeer open gesprek met Jules over alle risico’s van het vak wielrennen. Ik maakte vervolgens een fundamentele keuze: ‘Winnen is geweldig maar niet tegen elke prijs.’ Ik ben hem nog steeds dankbaar voor het gesprek.
Dr. Peter Janssen fungeerde in de tweede helft van de jaren tachtig als ploegarts van de PDM-ploeg. Ploegleider Peter Post haalde hem in 1990 naar mijn Panasonic-ploeg, tezamen met de dik betaalde renners Steven Rooks en Gert-Jan Theunisse. Post was eindelijk overstag, er werd voor het eerst een arts aan ons team verbonden. Ik leerde Janssen kennen als een ter zake kundige persoon, die aan het begin van het seizoen de inspanningstesten afnam, analyseerde, goede adviezen gaf op het gebied van training en verzorging en tevens zorg droeg voor de noodzakelijke medische begeleiding.
Het huwelijk tussen Janssen en Post zou het voorjaar echter niet overleven. Na de Ronde van het Baskenland en de Waalse Pijl testte Gert-Jan Theunisse positief. Steven Rooks kwam niet vooruit. De wegen van Post en Janssen scheidden zich, ik stopte eind 1990 met wielrennen en werd in 1991 ploegleider van het fijne team waarvan ik de laatste acht jaar als renner deel had uitgemaakt. Janssen werkte vervolgens bij diverse andere ploegen, we spraken elkaar zo nu en dan en ik had een respectvolle relatie met hem.
‘Het systeem heeft gefaald en moet op de schop!’ Vooralsnog zie ik alleen maar het beeld van twee mensen die na een vernietigende orkaan, zonder kleren en persoonlijke bezittingen, tussen de puinhopen van hun leven door scharrelen. Wanhopig zoek naar houvast en veiligheid.
Theo de Rooij
