Als fanatiek bureauzitter was mijn enige beweging het verschuiven van een muis en het lopen van en naar de koffiezetter. Echt sportief gedrag was het dagelijks fietsen richting de nabijgelegen supermarkt, waarbij het al zoekend rondlopen ook tot een lichamelijk inspanning zou kunnen worden gerekend.
Totdat lichamelijk ongemak mij dwong tot, eh, echt sporten. In een soort duivelse trilaterale afspraak tussen vaatspecialist, fysiotherapeut en eigenaar van een plaatselijke sportschool beul ik mij nu driemaal in de week af om het, empirisch vastgesteld in het regionale gezondheidsbolwerk, verwaarloosde lichaam op enigszins respectabel niveau te ‘fitnessen’. En dat voelt erg goed, ondanks het daarbij horend VS-geïnspireerde levensstijlgeneuzel.
Tijdens zo’n ochtend in een hal vol handige apparaten werk ik me langzaam maar zeker richting een gezonder lichaam en, een niet onbelangrijk bijkomend aspect, deze bezigheid verheldert de door te veel elektronica vertroebelde geest aanmerkelijk. Nu nog JT-International (Camel) werkloos maken.
Maarten Bosch, grafisch vormgever, Almelo
