Natuurlijk heb ik er zwaar de pest over in dat Feyenoord verloren heeft, maar voor de spanning in de competitie is het geweldig dat de bovenste van de onderste kan verliezen. NAC had nog nooit bij Feyenoord gewonnen en niemand zal hebben verwacht dat dit zou gebeuren. Overigens waren er nog wel meer heel verrassende uitslagen dit weekend. Als je deze week de toto juist had voorspeld, hoef je de hoofdprijs niet met heel veel anderen te delen. Excelsior hield de eer van Rotterdam hoog en bevestigde nogmaals dat er echt van alles kan gebeuren in de eredivisie.
Dat het in Twente, buiten twee mooie uitschieters, nog geen hosanna is in de voetballerij zal niemand zijn ontgaan. Slechts op de valreep redde Heracles het vege lijf tegen een club die nog steeds geen punten heeft gehaald. Niet best en door het oog van de naald dus. Dat FC Twente de punten hard nodig heeft, is natuurlijk een open deur en om ook rond de positie van René Hake de rust te kunnen bewaren, moest er dus gewonnen worden. Helaas gebeurde dit niet en over gevoelens gesproken, dat betekent dat Hake verder onder vuur komt te liggen en dat ook Van Halst weer voldoende shit over zich heen gaat krijgen.
Juist de onvoorspelbare gebeurtenissen maken het kijken naar sportwedstrijden zo aantrekkelijk en dat geldt, wat mij betreft, voor bijna alle takken van (top)sport. Zelfs huizenhoge favorieten moeten dus zo nu en dan verliezen en daarom zou ik eigenlijk ook niet zo’n klotengevoel moeten hebben na het verlies van Feyenoord. Dat heb ik echter nog steeds, want Feyenoord overdrijft dat verliezen namelijk de laatste weken wel heel erg. Drie van vier laatste wedstrijden verliezen is in ieder geval wat mij betreft volstrekt overbodig om een gezonde spanning in de competitie te houden.
Chantal Blaak, overigens ook een Rotterdamse, kan goed fietsen, maar zij behoorde vooraf niet tot de favorieten bij de wegwedstrijd wielrennen voor de vrouwen in het Noorse Bergen. De ogen waren vooraf gericht op Annemiek van Vleuten en Anna van der Breggen en juist daardoor kon Chantal er een paar kilometer voor het einde tussenuit muizen en wereldkampioen worden. Het team schijnt echter wereldkampioen te zijn geworden, althans, zo werd er na afloop hardop en veelvuldig geroepen. Dat zijn natuurlijk mooie uitspraken en dat hoor je dan waarschijnlijk ook te zeggen, maar ik ben ervan overtuigd dat Annemiek en Anna echt niet zo gelukkig waren. Die teleurstelling mag je kennelijk niet laten blijken, maar een heel jaar lang rondrijden in zo’n regenboogtrui is best bijzonder en is bovendien financieel ook heel aantrekkelijk. De rest van het jaar vormen deze vrouwen ook helemaal geen team, maar zijn ze elkaars grootste concurrenten. Dan mag je dus balen als je niet wint, maar na de finish was het, in ieder geval voor de camera, één en al teamvrolijkheid. Voor mij hadden Anna, Marianne of Annemiek best uit hun rol mogen vallen. Die gespeelde vrolijkheid en dat overdreven groepsgevoel voelt onoprecht en je kunt mij niet wijsmaken dat dit allemaal gemeend is. Verliezen en zelfs geen podium halen voelt gewoon voor deze meiden kut en van mij mogen ze dit dan ook best zeggen. Gevoelens opkroppen is echt ongezond, dus maak van je hart geen moordkuil.
Chris Walraven
