Vroeger – ach, in de loop der jaren kijk je steeds vaker terug – vroeger dus: toen had je in Almelo een stuk of wat sportzaken waar je hardloopschoenen kon kopen. Gerard van de Riet, Intrasport, Footlocker. Nu is er een vage budgetzaak voor het quasi sportieve plastic zweetschoeisel, maar voor de kwaliteit moet je een dorp of drie verderop zijn. Daar schiet het weer enigszins door, want je komt er niet met schoenen de deur uit zonder eerst een min of meer verplicht stukje gerend te hebben. Je al dan niet ongelukkige wijze van voortbewegen wordt genadeloos aan het licht gebracht omdat highspeed camera’s je kromme poten haarfijn analyseren. De man of vrouw achter de knoppen, die je in rasters gevangen geslof met veel hums en tjaaa’s bestuderen, laten je telkens een paar stappers van een zeker merk aantrekken, dan ren je weer enigszins geforceerd over het mini-tartanbaantje en hup – weer een ander paar gepast. Aangezien je niet zo kinderachtig wil zijn om telkens te vragen hoe duur die felgekleurde luxe hardloopschoenen eigenlijk zijn, heb je op een zeker moment schoenen aan die heerlijk zitten maar die tot het topsegment behoren. In prijs vooral. Die zitten meestal heerlijk. ‘En, hoe zitten ze meneer?’ – vraagt de analist op een blijde toon, die een zekere mate van routine verraadt.
Ze zitten zalig natuurlijk. Wat blijkt? Volgens de uitdraai van het vage computerprogramma loop je voorbeeldig op deze uiterst comfortabele en schokkende dure, van een voor mij onbekend merk afkomstige, trainingsschoenen. Vroeger – pardon: geruime tijd geleden had je vier paar pronte hardloopschoenen voor dat bedrag.
En ze slijten net zo snel. Bovendien hebben mijn op de hiervoor genoemde wijze verworven en uit Zwitserland afkomstige stappers, die overigens heerlijk lopen, het soort zolen dat na afloop van een rondje rennen toont waar je geweest bent. Steentjes, eikels, elzenknoppen, bladafval, takjes: een compleet herbarium blijft tussen de groeven van de onderkant zitten.
Daarom ben ik voornemens om, modern en dus ook richting toekomst kijkend, via internet andere loopschoenen te bestellen.
Da’s ook geen sinecure zeg. Het vergt een wetenschappelijke achtergrond om chocolade te kunnen maken van een spEVA middenzool, Phylonschuim, FhantomFit bovenwerk, FITFRAME rond de hiel, Flexfilm met gesmolten overlays, een Ortolite inlegzool. Het komt mij allemaal heel degelijk voor en lijkt het gevolg van jarenlang onderzoek door hardlopende geniën, maar misschien loop je de zolen van je voeten na een weekje rennen op Phylon met gesmolten Flexfilm met Always, of zoiets.
Mijn eerste loopschoenen waren afkomstig van de Scapino, kostten een paar tientjes en waren gemaakt van linnen, plastic en veters. Ik won er wedstrijden op.
Maar ja, dat was vroeger.
Erik Endlich
Kocht laatst ook peper die schoenen bij een gerenommeerde hardloopzaak. Ze doen zeer en staan nu werkeloos op de plank. Loop nu weer met veel plezier op mijn Lidl stappers van 18 Euro