Een atleet is niet gebouwd op een langdurig verblijf in bed. Weliswaar is nachtrust van belang voor wie fris aan de start wil verschijnen, maar langslapen leidt tot lamlendigheid, malaise, en: rugklachten. Andere activiteiten in de sponde die met calorieverbranding te maken kunnen hebben kunnen evenwel, mits in het redelijke, wel door de beugel. Want excessief van bil gaan haalt bij een sportmens de scherpte eraf. Dit geheel terzijde.
Want het malheur dat mij vorige week overkwam behoort tot de categorie langslapen, hoewel vrienden ranzig met hun wenkbrauwen bewegingen maken, die suggereren dat ik mij letterlijk in allerlei sensuele bochten heb gewrongen. Nu: dat was niet het geval. Ik viel als een blok in slaap en werd, hoe schandelijk, tegen tienen wakker. Reeds het verlaten van het echtelijke bed, een handeling die ik normaal gesproken in een oogwenk volbreng, verliep thans als een vertraagde film. Ik vernam voelde een vlammende pijn in de onderrug.
Hoe het lichaam je kan verraden. Bijna dagelijks doe ik rug- en buikspieroefeningen, tracht ik mijn lange lijf kaarsrecht te houden, houd ik de rug warm. Vervolgens laat mij fysiek mij in de steek. Ik voelde mij geen atleet, maar een giraffe met artrose. Plotseling bleken mijn voeten te ver weg van mijn lichaam en kon ik met geen mogelijkheid sokken aan doen. Ondertussen jankten de honden ten teken dat zij zich wensten te ontlasten. Ik maakte daarom met bezwaard gemoed de wederhelft wakker, die daarop de dieren langs het struweel dreef.
Ik probeerde nog wat met de heupen te draaien, wat volgens de boeken tot soepele rugspieren leidt, maar het werd er nota bene erger van. Om kort te gaan: ik kon slechts met zeer veel moeite richting toilet vibreren, waar het ontlasten eerst succesvol verliep wanneer ik mij krampachtig aan wasbakje en toiletreservoir vasthield.
Aldus was ik plotseling 40 jaar ouder geworden. Het was gekmakend, want ik zat als een zak aardappelen op de bank, aangezien liggen pijnlijker was. Vervolgens ging ik als vanzelf over op compensatiegedrag. Via de laptop, die door mijn eega was aangereikt, ging ik op allerlei heftige sportsites kijken. Vervolgens gaf ik mij zonder dralen op voor een trail ergens in Drenthe. Een ultralange hardloophappening die bestaat uit het beulen in bossen, soppend door vennetjes rennen en zwoegen door de modder. Het kostte ook nog eens een bak geld, want afgezien van het hoge inschrijfgeld meende ik dat speciale trailschoenen, met een profiel als van ijsbeerpoten, besteld diende te worden.
Pas achteraf, nu ik weer wat jaren gewonnen lijk te hebben en mijn bewegingen af en toe vlekkeloos verlopen, vraag ik mij af aan welke afschuwelijke inspanning ik mij verbonden heb. Daarbij had ik dochterlief, de buurman en een kennis enthousiast gemaakt. Er is geen weg meer terug.
Of ik moet alsdan weer last van mijn rug krijgen.
Erik Endlich
