foto robert hoetink
ENSCHEDE – Het was een feest vol emotie, wat zich na afloop op het veld van De Grolsch Veste afspeelde. De Twentse vrouwen doorbraken de hegemonie van AZ, dat alle voorgaande jaren kampioen werd, maar veel belangrijker: de weg ernaar toe was turbulent, kende een lading aan kritiek en kende een verlossende ontknoping. De tranen die Mary Kok-Willemsen en Marloes de Boer weg pinkten, beschreven alles.
Lang hield ze het droog, was er alleen de grote glimlach. Zelfs toen de speelsters haar op de schouders namen voor een ereronde. Maar tijdens een momentje uit de hectiek van het feestgedruis, starend vanaf de zijlijn naar haar team en compleet in bezinning, doorbrak de muur die de emotie tegen hield. Haar ogen werden vochtig, een traan daalde over haar rechter wang. ‘Het is alsof ik droom. Zo onwerkelijk. Net of ik elk moment wakker kan worden.’
De afgelopen jaren waren zwaar. Kok kreeg kritiek, niet alleen van de pers, maar ook van vertrekkende speelsters. De trainster hield altijd vol, was overtuigd van het slagen. ‘Zie je, alles komt uit’, zegt ze bijna opgelucht. ‘Ik denk nu vooral aan de route naar dit kampioenschap. Die trein flitst langs, met alle tussenliggende stations. De weg ernaar toe was zwaar. Het is moeilijk geweest. Maar we zijn er. Dit is zo mooi.’
Ook bij Marloes de Boer kwamen er tranen, op het moment dat ze terug dacht aan het blessureleed dat haar achtervolgde. In het eerste seizoen bekerwinnaar, maar tijdens die finale een gescheurde kruisband. Het herstel duurde een jaar, maar werd gevolgd door een identieke blessure. ‘Ik ben er uiteindelijk twee jaar uit geweest, het heeft zo veel kracht en inspanning gekost om terug te komen op dit niveau. Nu sta ik hier, als landskampioen en weet ik dat dit het waard is geweest’, waarop De Boer haar tranen de vrije loop liet. ‘Ik kan het niet bevatten, het voelt allemaal onwerkelijk aan, dit is zo’n geweldige teamprestatie, we hebben als groep hier enorm hard voor gewerkt.’
