OLDENZAAL/ENSCHEDE – De hockey-profi Lutz Könnings uit Essen begon vorige zomer in Enschede als trainer-coach van de EHV-vrouwen. Na onmin (de club zou hem niet volgens afspraak betalen) vertrok hij naar Oldenzaal waar hij nu de vrouwenelite van Bully traint.
Het doel bij EHV was duidelijk: zo snel mogelijk weer terug naar de overgangsklasse. Alles ging goed, het extreem jonge team (met slechts één speelster van buiten de club) speelde prima en de ten doel gestelde derde plaats was met de winterstop stevig in handen.
Geruchten
Toch ging het mis tussen Könnings en EHV. Binnen en buiten de club gonsde het van de geruchten en in het ons-kent-ons-hockeywereldje stond EHV er weer eens niet al te best op. Alweer een trainer die weg moet, want Könnings was niet de eerste die dit overkwam. Het bestuur hield het op een ‘taalbarrière’ waarop men zich had ‘verkeken’ – wat toch enigszins vreemd is als je weet dat je binnen het Nederlands-Duitstalige grensgebied een buurman in huis haalt.
Financien
Zelf wil Könnings er niets meer over kwijt, maar het is wel duidelijk dat er in financiële zin afspraken niet zijn nagekomen. Een andere reden voor zijn stilzwijgen is zijn overgang naar Bully in Oldenzaal, waar hij de vrouwen niet wil afleiden met zijn persoonlijke sores. Er staat namelijk wel wat op het spel in Oldenzaal waar de hatelijke laatste plaats en dus het degradatiespook de Boeskool Girls gemeen in het gezicht grijnzen.
Hoe ziet hij de kansen voor zijn nieuwe team?
‘De dames en ik willen in de tweede competitiehelft beter presteren. Daar hoort een topvoorbereiding bij, want we proberen ons niet alleen sportief, maar ook als team verder te ontwikkelen. Als dat lukt dan behoort een plaats bovenin het rechter rijtje zeker tot de mogelijkheden.’
Zaalhockey is in Duitsland een absolute A-sport, hier is het meer een tijdverdrijf om de winterstop door te komen, toch?
‘Dat kan kloppen, maar dan nog moet je op je niveau wel proberen maximaal te presteren. Dat hebben we gedaan, maar het was helaas niet genoeg, ondanks het prima werk dat mijn voorganger Herman Kemna en co-trainer Irene van der Lied in de voorbereiding op het zaalhockey hebben gedaan. De dames zijn zeer leergierig en ik heb ze met mijn Duitse expertise een paar nieuwe dingen bij kunnen brengen. We verloren helaas met 6-1 van Quick Stick, wonnen wel met 6-4 van Leeuwarden en hebben de promotie dus net niet gered, maar het geeft wel een goed gevoel voor het vervolg van het veldhockey.’
Knieblessure
Zelf speelde Könnings tot zijn 25-ste, in Bottrop, Oberhausen en Duisburg, totdat hij vanwege een knieblessure de hockeystick definitief in de paraplubak moest laten staan. Daarna haalde hij alle Duitse papieren om zich te specialiseren tot een professional als hockey-trainer, met werkgevers in Duitsland, Zwitserland en Tsjechië. Nu werkt hij dus in Nederland, hoe bevalt hem dat?
‘Ik vind het uitstekend hier, de mensen zijn vriendelijk en relaxed. Het hockeywereldje heeft me geweldig ontvangen. Nee, ik heb er tot nu toe nog geen seconde spijt van dat ik het advies heb opgevolgd van mijn vriend Giovanni Janssen, die een keepersschool in Rotterdam heeft, om het eens in Nederland te proberen.’
Wat zijn de hockeyverschillen tussen Duitsland en Nederland?
‘De kwantiteit ligt hier hoger, er spelen drie tot vier keer zoveel mensen hockey in Nederland, en daarmee is de keuze veel groter. Maar vooral het verenigingsleven vind ik hier ontzettend leuk, bijvoorbeeld dat beide teams na de wedstrijd samen een hapje eten, geweldig vind ik dat.’
Wat is er zo mooi en bijzonder aan dameshockey?
‘Dat is moeilijk te zeggen, misschien is het niet zo heel anders dan herenhockey. Wel heb ik ervaren dat dames vaak beter kunnen luisteren en veel zelfkritischer zijn.’
Waar hoop je meer op: promotie voor EHV of klassebehoud met Bully? En wat wordt het voor een wedstrijd op 4 maart, als Bully thuis tegen EHV moet?
‘Op de eerste plaats hoop ik dat beide teams hun doelen bereiken, en wat 4 maart betreft: dat het maar een mooie en sportieve wedstrijd mag worden.’
