Alex Boogers heeft een mooi boek geschreven over Muhammad Ali, inclusief diens duistere kanten als geldzucht en seksverslaving. Die had ik trouwens liever niet willen weten, want we hebben het hier wel over een sporter die mijn jeugdheld was toen hij nog Cassius Clay heette.
Mijn ouders maakten me wakker als een van zijn wedstrijden midden in de nacht rechtstreeks op de televisie kwam en samen keken we vol bewondering naar de man die lichtvoetig door de ring danste, onder het motto Float like a butterfly, sting like a bee. In 1960 won hij goud op de Olympische Spelen van Rome, maar bij thuiskomst in Amerika werd hij als vanouds dusdanig gediscrimineerd dat hij de medaille weggooide. Later werd hij er in zijn patriottische en chauvinistische vaderland niet populairder op toen hij weigerde om in militaire dienst te gaan.
Natuurlijk werd hij gerehabiliteerd, want gerechtigheid overwint uiteindelijk alle kwaad en tijdens de Olympische Spelen van 1996 in Atlanta kreeg hij alsnog zijn gouden medaille. Het is in mijn ogen een van de allermooiste filmpjes op YouTube: de grote knuffelbeer, knock-out geslagen door Parkinson, wordt omringd door de basketbalreuzen van het Dream Team en Joegoslavië, die alllemaal als kleine jongetjes met hem op de foto willen. Muhammad Ali, allemachtig, wat een baas was dat.
Peter Bonder
