Gertjan Verbeek heb ik één keer mogen interviewen, voor het Enschede-boek van Willy Berends en Stefan Schipper. Het gesprek vond op zijn verzoek plaats in de kantine van zijn eerste club Zuid-Eschmarke, op een steenworp afstand van waar ooit Het Diekman had gestaan. Ik weet de datum nog, maandag 8 oktober 2007, en wel hierom: de dag daarvoor had hij met Heerenveen zijn vorige werkgever Heracles met 9-0 verslagen. Afonso Alves was met vijf goals de grote man geweest en die had van zijn trainer vlak voor tijd een publiekswissel gekregen hoewel het maximum van drie invallers al was ingebracht. Verbeek was in een uitstekend humeur en het werd een erg leuk artikel dat ik me nog altijd met veel plezier herinner.
Intussen zijn we bijna dertien jaar verder en is hij trainer van FC Twente, waarmee voor hem een droom is uitgekomen. Of dat andersom ook voor de club en de fans geldt mogen we ernstig betwijfelen, want een echt groot succes kunnen we het tot nu toe niet noemen. Inclusief de wedstrijd van gisteravond tegen AZ staat de teller nu op één overwinning, vier gelijke spelen en zeven nederlagen uit twaalf competitiewedstrijden. Elke andere trainer zou met zo’n serie gepaste nederigheid betrachten en de media deemoedig tegemoet treden, maar zo zit onze fiere Viking dus niet in elkaar. Nee, hij kiest ervoor om collega’s te bekritiseren, journalisten op een serie Vangaaltjes te tracteren, met de vierde man te bakkeleien en zich weg te laten sturen. Oké, hij draait er niet omheen, en inderdaad: what you see is what you get, maar ik vraag me toch echt af wat hij hiermee opschiet. En, vooral: wat hij hiermee denkt te bereiken. Veel punten heeft het in ieder geval nog niet opgeleverd. En dat was toch de reden waarom Hake weg moest?
Peter Bonder
