Het werd het moment van TJ Flowers, maar helaas kreeg hij naar mijn mening niet de aandacht die zijn prestatie verdiende. Hij werd niet alleen Olympisch kampioen op de tien kilometer, maar versloeg daarmee ook de huizenhoge favoriet. Helaas ging verreweg de meeste publiciteit uit naar het falen van Sven Kramer en in mindere mate naar dat van Jorrit Bergsma. Ik begrijp dat het voor heel veel Nederlanders een deceptie was dat een Canadese Nederlander de gouden medaille won, maar de overwinning van Ted-Jan Bloemen was beslist niet gestolen. Hij was de snelste op het moment dat het er echt om ging.
Bloemen heeft een aantal jaren geleden gekozen zijn loopbaan als schaatser voort te zetten als Canadees, mede omdat zijn vader de Canadese nationaliteit bezit. Deze keuze heeft diverse oorzaken en het klopt dat de concurrentie in het schaatsen in Nederland een stuk groter is dan in Canada. Dit was echter niet de belangrijkste reden voor zijn beslissing, hoewel het de keuze natuurlijk wel wat gemakkelijker maakte. De belangrijkste reden was dat Ted-Jan niet paste in het plaatje van het gros van de Nederlandse schaatsers. Hij was apart, een einzelgänger en er werd dus wat vreemd naar hem gekeken. Wat moesten ze met deze wat eigenwijze en rare snuiter in een commerciële ploeg en welke ploeg wilde hem hebben en betalen? Dat hij hard kon schaatsen was een ieder wel duidelijk, maar het ging om het groepsproces en daardoor was er voor hem geen plaats. Deze karaktereigenschappen maakten het ook vrijwel onmogelijk een commerciële ploeg rond hem op te zetten, zoals bijvoorbeeld Ireen Wüst en eerder Rintje Ritsma wel is gelukt.
Ik durf te stellen dat Ted-Jan op het moment van zijn keuze voor Canada zijn buik vol had van zijn zogenaamde collega-schaatsers. Hij werd in zijn ogen tegengewerkt en niet serieus genomen, terwijl hij wist dat hij de kwaliteiten bezat op de lange afstanden met iedereen de strijd om de prijzen aan te gaan. In zijn ogen werd hij gepest en denk nu niet dat dit alleen op scholen gebeurt, ook in het gesloten wereldje van topsporters, waar je maanden en maanden op elkaars lippen zit komt dit voor, waardoor ook al meerdere sporters voortijdig zijn afgehaakt. Er is geen of in ieder geval te weinig ruimte voor het individu binnen de Nederlandse ploegen. In plaats van te stoppen heeft Bloemen echter een andere keuze gemaakt en is opnieuw begonnen in een nieuw land en met nieuwe collega’s. Een hele stap met ook veel onzekerheden, maar binnen de Canadese ploeg was wel ruimte voor hem en paste men de kaders aan, zodat hij goed kon functioneren en de laatste jaren ook heel goed ging presteren. Om te presteren moet het namelijk ook tussen de oren goed zitten. De bekroning is zijn Olympische titel en toen dat besef tot hem doordrong, barstte hij in snikken uit. Ik denk dat ik begrijp wat er toen allemaal door hem heen ging en dat heb ik getracht te verwerken in deze column.
Betekent dit dan een verwijt richting de Nederlandse sponsorploegen en de Nederlandse schaatsers? Nee, je kunt nu eenmaal bij onze grote sponsorploegen maar beperkt aandacht besteden aan het individu. Geen verwijt dus, maar een constatering. Gelukkig was er een andere weg richting de top voor Ted-Jan Bloemen en gelukkig is er door het beperkt aantal Canadese schaatsers nu wel ruimte en bereidheid rekening te houden met zijn mogelijk aparte of andere karaktereigenschappen. Jammer dat de aandacht in de media meer uitging naar de verliezers dan naar de winnaar. Ik had hem dit beslist gegund.
Chris Walraven
