OLDENZAAL/ENSCHEDE – Irene van der Lied (Oldenzaal, 1962) hockeyde voor DKS en Hilversum in de hoofdklasse en is tegenwoordig assistent-trainer van de Bully-dames. Zondag wacht haar een bijzondere wedstrijd: met de club waar ze de stick leerde te hanteren moet ze het opnemen tegen EHV waar ze jarenlang in het eerste speelde. Bovendien heeft deze Twentse derby een pikant tintje vanwege de transfer, vlak voor de winterstop, van Lutz Könnings. De hockeyman uit Essen stopte halverwege het seizoen bij EHV en vond toen onderdak bij Bully, dat moet winnen om van de tiende plaats af te komen. Voor EHV is winst een must om in de promotierace bij te blijven.
Kortom, een lekker potje om de veldhockeycompetitie mee te hervatten, toch?
‘Voor ons is dit eigenlijk een wedstrijd zoals alle andere. Natuurlijk heb je hierbij wel een beetje een derbygevoel dat misschien wel een andere spanning en een extra tintje aan de wedstijd geeft.’
Wat wordt het voor een wedstrijd, wie gaat er winnen en waarom?
‘Ik hoop op een eerlijke en faire wedstrijd waarin beide teams een hoog niveau op de mat weten te brengen. De vorige keer kwam EHV heel goed uit de startblokken en hebben we het daar een beetje laten liggen. We kwamen toen nog wel heel dichtbij en op het eind werd het nog heel spannend. Het is zeker geen gelopen koers, want tijdens de eerste helft van dit seizoen hebben we laten zien dat we eigenlijk voor geen enkel team hoeven onder te doen.’
Noem eens drie redenen waarom Bully niet gaat degraderen?
‘Een goed team met voldoende potentie en kwaliteiten voor handhaving in de eerste klasse. Een goede begeleidingsstaf met voldoende ervaring om het team te sturen. En de club als stabiele factor ter ondersteuning.’
Hoe is de samenwerking met Könnings, waar vullen jullie elkaar aan en is er een taakverdeling?
‘Zeer prettig. Lutz is een man die open staat voor ideeën en inbreng van een ander. Hij heeft veel ervaring. Zijn trainingen zijn goed opgebouwd en goed doordacht. We doen veel samen, maar hij is de eindverantwoordelijke voor de trainingen en de coaching. Ik spring bij waar ik zie dat het belangrijk is of wanneer hij daarnaar vraagt. Daarnaast is de vorige trainer-coach Herman Kemna ook nog bij het team en de staf betrokken. Hij verzorgt de woensdagtraining samen met Lutz, daar worden ook jeugdspeelsters bij ingezet.’
Wat zijn je mooiste herinneringen aan je actieve carrière bij EHV?
‘Als actief hockeyster dan voornamelijk de periode dat we in de overgangsklasse hebben gespeeld. Dit was met een stel leuke meiden en op een behoorlijk niveau, vaak uiteindelijk in het linker rijtje, maar ook wel heel gezellig. Als coach/trainer denk ik ook de jaren dat we gewoon een stabiele middenmoter waren in de overgangsklasse, met een mooie groep die ervoor wilde gaan. Ook heb ik meisjes B1 gecoacht en getraind. Veel van die meiden hebben later het eerste gehaald. Dit was ook een hele leergierige groep.’
Wat zijn de verschillen tussen EHV en Bully?
‘Dat is voor mij moeilijk aan te geven omdat ik al jaren niet meer bij EHV betrokken ben geweest. Wat mij wel opvalt is hoe ze daar met hun trainers omgaan, dat was in mijn tijd al zo, maar ik hoor er nu ook over. Dit verloopt niet altijd op een prettige manier. Het is op EHV denk ik niet makkelijk om bij de eerste teams als trainer-coach te functioneren. Er zijn veel mensen die er wat van vinden. Bij Bully gebeurt dit op een respectvolle en fijne manier, heb ik gemerkt. Bij EHV moet heel veel, bij Bully is het mooi als het kan. Beide clubs hebben ambities, ze benaderen het alleen wel op verschillende manieren. Ik denk dat er bij EHV veel meer druk op staat. Dat zie je ook aan het constante promoveren en degraderen. Het is de EHV-dames in de laatste jaren nog niet gelukt om een stabiele overgangsklasser te worden. Bij Bully gaat het langs de geleidelijke weg. Er worden ambities uitgesproken die mogelijk haalbaar zijn. Het is er wat gemoedelijker, terwijl we met het eerste team wél hard trainen en proberen onze doelen te halen.’
En wat zijn de overeenkomsten?
‘Er is veel gezelligheid bij beide clubs. Bully en EHV investeren allebei in een stukje tophockey, zowel bij de jeugd als senioren, maar er is ook voldoende ruimte voor breedtehockey in de recreatieve sfeer.’
