Atletiek is, zoals u wellicht weet, de moeder van alle sporten. Dat suggereert dat een zelf respecterend sporter uiteindelijk op eigen benen gaat staan en een andere sportdiscipline kiest. Niemand wil toch bij moeders blijven hangen. Behalve ik dan. Het lopen, springen en werpen geeft mij zodanig veel voldoening dat ik ma atletiek trouw ben gebleven. Daarbij komen de atletiekbewegingen soms bij onverwachte sporten van pas. Bij het zweven bijvoorbeeld. Oké, dit eist een uitleg.
Een maand geleden werd ik gebeld door een meneer die aan zweven deed. Hij was geen yogi, slikte geen paddo’s en sprong evenmin met een parasol van een flatgebouw af. Maar hij smeet een zwever in de lucht; een zwever is een modelzweefvliegtuig, rank en uiterst licht, en aan het einde van de linkervleugel zit een nokje. Deze pak je tussen twee vingers vast en geef het ding een zwieper. Zodra de speelgoedzwever in de lucht is, kun je het met een afstandsbediening sturen. Er zit namelijk een minuscuul servomotortje in dat vliegtuigje verstopt dat het staartroer en de kleppen bedient.
Goed: bedoelde meneer, die Hidde heet, wist dat ding niet echt hoog te smijten. Zodat potiger clubgenoten de zwever hoger wierpen en wedstrijden, eruit bestaande de zwever zo lang mogelijk hoog te houden, wonnen. Arme Hidde zag zijn zweefding steeds voortijdig in het grasland boren. Dus kwam hij bij mij.
Want hoe men die zwever smijt, dat lijkt op discuswerpen. En jazeker: ik wilde hem wel helpen. Hoewel ik onder de werpers ook zielig onderaan sta – maar dat heeft meer met gebrek aan massa te maken – weet ik theoretisch gezien hoe dat platte ding in het luchtruim geslingerd wordt. De discus ver van het lichaam, een verwringing tussen heup- en schouderas, stuwen met de benen, slingerbeweging: weg discus.
We spraken af op de atletiekbaan: een merkwaardige ontmoeting tussen een man met een minizwever en een oudere vent met een plat zwaar werptuig. De discus draaide een kort moment door het luchtledige, en viel toen lomp in het gras. De onfortuinlijke Hidde slingerde ook, waarna zijn zwever met het gewicht van drie paardenbloemen richting zwerk vloog.
Hij klungelde wat met de discus en zei, dat hij nu begreep hoe het moest. Of ik eens wilde proberen met die zwever? Natuurlijk. Ik zou wel eens laten zien hoe je dat gave apparaat een zodanige zwiep geeft, dat het tot aan de toppen van de wolken zou zweven. Enfin, ik draaide volgens discusinzichten anderhalf keer rond, sleurde het vliegtuigje achter mij aan, stuwde vanuit de benen, liet de zwever los – en zag dat deze richting de twintig meter verderop gesitueerde werpkooi vloog en hoe de rechtervleugel versplinterde tegen een staander, waarna de overblijfselen krakend in de struiken verderop terechtkwamen.
Ik heb die meneer nog geholpen met het bij elkaar zoeken van de resten. Het is nu een verzekeringskwestie.
Erik Endlich
