In 1983 was mijn vrouw onderwijzeres op de Godfried Bomansschool aan de Veldhoflanden in Enschede-Zuid. Een van haar leerlingen was Billy Ashcroft, het zoontje van de gelijknamige profvoetballer die toen bij FC Twente speelde. Het was zo’n typisch Engelse spits die het niet van zijn techniek moest hebben, maar wel een neusje voor de goal had en met 21 doelpunten topscorer van de club werd. Daarnaast had hij een perfecte imitatie van Tommy Cooper in huis en met zijn onverwoestbaar goede humeur was hij geliefd bij de fans en bij zijn collega’s.
Ashcroft was de gangmaker binnen de selectie, die verder bestond uit klasbakken als Martin Vreysen, Fred Rutten, Manuel Sanchez Torres, Martin Koopman, Theo Snelders en (vooral) Jan Sörensen, een van de besten die we hier ooit hebben gehad. De club trok in de Eerste Divisie, met tegenstanders als Heerenveen, Heracles, NAC, NEC en VVV, een recordhoogte van 124.000 toeschouwers in Het Diekman en incasseerde ruim vier ton meer aan recettes dan begroot.
Binnen een jaar was het verloren terrein herwonnen en keerde FC Twente terug in de Eredivisie, onder de bezielende leiding van trainer Fritz Korbach, die het aldus samenvatte in het jubileumboek van Albert Geesing: ‘Het was een perfect seizoen, vooral qua sfeer en beleving. Elke thuiswedstrijd was een feest. Als je resultaat koppelt aan aantrekkelijk voetbal komen de mensen vanzelf.’ Ik denk dat ik maar weer een seizoenkaart neem.
Peter Bonder
Even wachten Bonder, tot na Nac thuis. Dan weet je zeker dat de JL er aan komt. Of koop je nu al de kaart, omdat ik tussen de regels kan lezen dat jij je er nu al bij hebt neergelegd?