Dit keer wil ik het eens niet hebben over de winnaars in competities, wedstrijden of bij andere krachtmetingen. Zij krijgen automatisch alle aandacht en trekken de meeste publiciteit. Maar zonder verliezers heb je geen winnaars en zonder voldoende deelnemers geen competities. Deze vaak onderschatte groep sporters krijgt helaas niet de aandacht die ze naar mijn mening verdienen. Deze groep moet ook vaak strijden met minder faciliteiten en er daardoor vaak ook meer voor doen dan de winnaars. Dat valt niet op, want de aandacht gaat volledig uit naar de winnaars en een beetje naar de nummers twee en drie. The winner takes it all, tenslotte. Ik wil in deze column daarom nu eens aandacht vragen voor alle deelnemers die ervoor zorgen dat er überhaupt wedstrijden kunnen worden gehouden of competities kunnen worden georganiseerd, maar wel altijd vooraf tot de gedoodverfde verliezers behoren.
Het gevaar dreigt dat er in sommige sporten een te groot verschil in kwaliteit ontstaat tussen de deelnemers, waardoor de prijzen uitsluitend verdeeld worden tussen een te select groepje sporters en het komt zelfs voor dat één sporter vrijwel alles wint. Dat is echter de doodssteek voor elke sport, want als van tevoren de winnaars bekend zijn, gaat de belangstelling er snel af en dat betekent weer minder sponsorinkomsten en publiciteit. Ook zal het aantal deelnemers aan deze wedstrijden minder worden. Als er nooit meer een verrassende winnaar naar voren komt, haken de zo noodzakelijke deelnemers op den duur af.
In veel sporten worden winnaars heel goed betaald, maar als dit te vaak dezelfde personen zijn, zorgen zij er zelf voor dat hun bron van inkomsten opdroogt. Dat kan dus nooit de bedoeling zijn, maar wat is hier dan aan te doen? Moeten degenen die vaak winnen bewust wedstrijden laten lopen? Gaan we toe naar een soort verdeel en heers-principe? Of gaan we zo’n uitzonderlijk talent juist extra betalen om hem of haar niet mee te laten doen? Of willen we een situatie zoals in het wielrennen, waarbij vóór criteriums afspraken worden gemaakt wie er mag winnen en er voor het publiek een toneelspel wordt opgevoerd?
In de meeste sporten zijn we zover gelukkig nog niet, maar er zijn ook een paar sporten te noemen waar we een grens hebben bereikt en misschien wel over de grens zijn gegaan. Als je zeven keer de Tour de France wint of bij het schaatsen zo vaak wereldkampioen kan worden, mag je jezelf best wel eens afvragen of dit goed is voor de sport en wat je daar vervolgens dan aan kunt doen? Wedstrijden zijn veel spannender wanneer de winnaar niet van te voren al vaststaat en gezocht moet worden binnen de grote groep gedoodverfde verliezers. Ik hoop nog heel lang en regelmatig te kunnen genieten van dit soort wedstrijden, want het moet natuurlijk wel spannend blijven en daar horen verrassende winnaars bij.
Chris Walraven
