Het voordeel van sporten is, dat je zoveel langer kunt dansen. Dat doe ik namelijk graag. Ik ben er ook behoorlijk goed in. Creatieve moves, snelle beenbewegingen, wulps heupdraaien: de dansvloer is mijn natuurlijke habitat. Opmerkelijk dat je er zo van overtuigd kunt zijn dat je een danstalent bent terwijl de werkelijkheid zó anders is. Dat komt door de terreur van het mobieltje, waarmee immers veelvuldig filmpjes worden opgenomen. Aldus kwam ik er achter dat mijn dansen meer wat heeft van het gefladder van een aangeschoten gans, hoewel ook het beeld van een giraffe met een evenwichtsstoornis zich opdringt. Maar sinds ik een Turkse bruiloft heb bezocht, is mijn gebutste zelfvertrouwen weer opgekalefaterd. Ik leg uit.
Een collega met Turkse roots vierde afgelopen zaterdag haar bruiloft. Wij van kantoor waren vanzelfsprekend uitgenodigd. Het feest werd gehouden ergens ver weg in een tussen een tapijtgigant en een fitnesshal gesitueerde zaal, die aanmerkelijk groter was dan de entree deed vermoeden. Er bevonden zich iets van zeshonderd personen, die evident een Turkse achtergrond hadden: veel zwarte snorren, hoofddoeken, fraaie japonnen die over de grond sleepten en kinderen in zwarte kostuumpjes of kanten jurkjes. Een grappig detail was dat wij gedirigeerd werden naar een tafel waarop een papiertje stond met de tekst: Bestemd voor Nederlandse gasten.
Nadat de bruid, onze collega dus, zich bij binnenkomst van haar gezicht verhullende sluier afdeed en kort daarna een douche van heuse bankbiljetten kreeg, begon er een band te spelen. De jongens zongen met trillers in de stem en met flinke uithalen alsof zij iets diep tragisch te melden hadden, maar ik zit natuurlijk niet echt in de Turkse top 40. Vrouwen en mannen bevolkten op slag de dansvloer. Mannen dansten met mannen, de vrouwen hupsten strikt onderling. Het was helemaal mijn ding. Nee, niet vanwege de scheiding der seksen, maar omdat er vreselijk basaal werd gedanst.
Turkse dansles één: je heft de armen, houdt ze horizontaal en knipt met de vingers. Tot zover moet dat qua coördinatie te doen zijn. Vervolgens schuifel je met je voeten, indien mogelijk op de maat van de muziek: dat is de tweede les. Dat is het dan. Een kind kan de was doen. Wel wennen is, dat je een kerel moet vragen of hij met je wil dansen. Dat is een wat moeizaam moment. Maar ja: Turkse mannen zoenen elkaar ook, zoals wij telkens zagen. Daar ligt overigens uitdrukkelijk mijn grens. Maar goed, ik schuifelde met de armen wijd aldus uren over de dansvloer.
Schrikken was dan wel weer dat de muziek er plotseling mee ophield en er ineens twee mannen verschenen: de ene blies op een soort toeter in de vorm van twee kokosnoten met een mondstuk, terwijl een andere meneer manisch op een trommel sloeg. Dit lawaai dat bedoeld leek om de gasten zo snel mogelijk naar de garderobe te drijven, bleek een uitnodiging voor met name vrouwen die gearmd een weer tamelijk eenvoudig dansje uitvoerden.
Geweldig. Ik speel met de gedachte een Turkse dansschool te beginnen.
Erik Endlich
