De Graafschap voor de zevende keer terug in de eredivisie. Prima. Daar hoort de club van de Vijverberg thuis. Zoals er ook bij hoort dat de Doetinchemmers er af en toe weer uit vliegen. Veel mooie/bizarre/hilarische herinneringen aan de club schoten eergisteren door mijn hoofd, vooral uit de tijd dat ik bij Radio Oost/Omroep Gelderland werkzaam was. Toen ik daarna voor de regionale krant in deze regio ging werken, kwam ik er slechts enkele keren per jaar. Drie herinneringen, een uit de grappige hoek, een tamelijk bizarre en een serieuze.
Eerstens:
Ergens in de jaren zeventig was Evert Theunissen (foto) de trainer. Het was al zijn tweede periode bij de club. Op een dag was hij boos op Dick Visser, verslaggever van de Gelderlander. Na afloop van een wedstrijd stond een vijftal journalisten bij de kleedkamers in een cirkeltje bij elkaar. Je had toen nog geen persconferenties na de wedstrijd. Toen hij naar buiten kwam, zei hij zo nors mogelijk, dat hij graag antwoord wilde geven op onze vragen, behalve op die van Visser. Enkele collega’s en ik zelf stelden wat vragen, Visser schreef mee, stootte mij daarna aan en zei:
‘Vraag hem eens waarom hij in de rust Gerrit Mintjes verving.’
Ik tegen Theunissen: ‘Waarom verving u Mintjes in de rust?’
Theunissen tegen mij: ‘Hij had last van de linkerenkel.’
Ik tegen Visser: ‘Nog meer vragen?’
Visser: ‘Ja, waarom nam Leeuwerik de strafschop niet?’
Ik tegen Theunissen: ‘Waarom nam Leeuwerik de strafschop niet?
Theunissen tegen mij: ‘Omdat hij aangaf dat een ander hem moest nemen. Misschien voelde hij zich niet zeker.’
Ik tegen Visser: ‘Nog meer op je lever?’
Enzovoort, enzovoort. Na een vraag of zes lag iedereen zo ongeveer dubbel van het lachen, maar het gezicht van Theunissen bleef in de plooi. Als een oorwurm.
Tweede herinnering.
Midden jaren negentig. Ik ging voor de Twentsche Courant naar De Graafschap 2 – FC Twente 2. Waarom weet ik niet meer. Bij de FC-reserves stond de jonge Sander Westerveld in het doel. Bij de FC liep het voor geen meter. De thuisclub was veel sterker. Kort na de rust was het al 3-1. De huidige FC Twente-trainer Marino Pusic scoorde ze alle drie. Westerveld was heel boos op zijn verdedigers en liet dat in woord en gebaar duidelijk merken. Toen Pusic verderop in de tweede helft weer een aantal Twentenaren voorbijliep en op de zestien aanlegde voor een schot, bleef Westerveld gewoon staan en deed niks, stak geen hand uit. De bal vloog in het net. De ziedende Westerveld werd gewisseld. Het bleef 4-1.
Tot slot herinner ik me een perspresentatie van de club eind jaren negentig toen Hylke Enzerink voorzitter was. De Graafschap had destijds een aantal goede jaren als eredivisionist. Op de vraag wat voor doelstelling het bestuur had bedacht voor het nieuwe seizoen, zei de preses: ‘Kampioen worden.’
Verbaasde blikken bij iedereen in het zaaltje.
Vervolgens zette hij de laptop aan en toverde op een scherm het bekende rechterrijtje van teletekst met bovenaan De Graafschap. ‘Kijk’, zei hij. ‘Hier in de dunbevolkte Achterhoek met relatief veel minder potentiële sponsors dan bijvoorbeeld in Twente of Rotterdam en omstreken is dit het hoogst haalbare. Onderzoek heeft dat uitgewezen. En mochten we ooit eens zevende of zesde worden, dan is dat geweldig mooi, dan viel dat seizoen bij hoge uitzondering alles op zijn plaats en hadden we veel geluk. Maar normaal gesproken is voor ons de bovenste plaats van het rechterrijtje het hoogst haalbare. Als we dat bereiken, is De Graafschap voor mij kampioen’, aldus de realistische voorzitter Enzerink. Hij was duidelijk geen luchtfietser. De Graafschap eindigde dat seizoen als dertiende. Waarvan akte.
