Erik Endlich
(een verse column van Peter Bonder volgt wegens WK-actualiteiten later vandaag)
Het is u misschien niet bekend, maar vaklieden hebben hun eigen kampioenschappen. Ik heb het opgezocht, maar de Europese kampioenschappen Terrazzowerken 2018 worden in het eerste weekend van juli in Split gehouden. De meubelmakers werken zich ergens in augustus te Southampton mondiaal in het zweet en de bouwvakkers stropen hun mouwen op in hun eigen wereldkampioenschap – in dezelfde maand – te Skiddefug in Zweden. Tapijtleggers treden momenteel in het Poolse Rulniz tegen elkaar in het strijdperk: de Perzen schijnen hun favorietenrol waar te maken. Wilhelm Plukwoszki uit Bremen heeft afgelopen weekend in Weltington (Kentucky) de beker bij de ramenlappers opgeëist. Drie wolkenkrabbers in 7,5 uur: ik geef het u te doen.
U vraagt zich af of wij het hier over sport hebben. Goed: zal ik uw naam doorgeven aan de vakorganisaties? Zodat u voor de rest van uw leven zelf mag knoeien? Goed. Is die kwestie de wereld uit. Sport dus.
Wie er oog voor heeft, ziet soms een uitzonderlijk talent langskomen. Dat heb ik afgelopen woensdagmiddag mogen ervaren. Dat kwam zo: ons toilet was verstopt. Althans, als wij doortrokken – daags gemiddeld 17 keer – dan zakte de waterlaag in de afvoer met luid gegorgel tot een onzichtbaar laag peil. Doorgaans bellen wij een plaatselijke ontstoppingsfirma, die een kleerkast stuurt met een soort bazooka. Die richt hij in de pot, er klinkt een soort “WHOEMP”- geluid en de verstopping is weg. Voor zo lang als het duurt.
Dit keer namen wij contact op met een firma die zich Rioolstop BV noemt. Er kwam in no time een busje voor waaruit zich een stevige man wurmde. Hij boezemde onmiddellijk vertrouwen in door het over “fecaliën” te hebben, hij had een schone overall aan en hij citeerde en passant Tolstoi. Vervolgens ging hij in de voortuin staan. Ik dacht aanvankelijk dat hij ook onkruidbestrijder was, maar nee: hij begon pardoes een enorm gat te graven, waarin hij zo ongeveer verdween. “Hoera!” klonk het gedempt vanuit de manshoge diepte. Ik vermoedde dat de man op enige oude munten was gestuit, maar hij had zowaar de rioolaansluitingsput – of hoe zoiets ook heten mag – gevonden. Een gedreven vakman, zoveel stond vast.
Vervolgens duwde hij een slang met een soort glazen uiteinde in het onwelriekende vocht van de rioolbuis, waarna hij mij enthousiast bij zich riep. Aangezien ik qua postuur in die smalle buis paste, kwam ik aarzelend dichterbij. Toen liet hij mij een beeldscherm zien terwijl de rioolexpert mij wat aanwees dat op de maaginhoud van een rund leek. Het bleek ons riool te zijn. Hij noemde wat Latijnse termen die ik niet begreep. Enfin: hij zoog, klopte, boorde en schrobde dat het een oordeel was en zowaar, het afvoerprobleem is de wereld uit.
Deze man reist in januari af naar Vasco di Gomez in Peru, waar rioolexperts gaan uitmaken wie de beste is. Hij is een zekere winnaar.
Erik Endlich
