Ik liet de hond uit langs het Twentekanaal. Traag schoven de schepen voorbij. De Ferox uit Werkendam, de Neeltje Jacoba uit Hardinxveld Giessendam. Alles bewoog en niets bewoog. In de verte kwam mij een man tegemoet. Hij frutselde snel zijn hond aan de riem. Het was een moordenaar. De hond bedoel ik. Ik lijnde mijn hond ook aan, hoewel het geen moordenaar is maar een allemansvriend.
‘Is dat ‘n Labrador?’, schreeuwde man vanuit de verte. ‘Loat mer los heur!’ Ik twijfelde even, maar liet de Benniehond toch los. Hij vloog erop af – het is een gezelligheidsdier. De man had twee honden. Een vieze vuile Stafford met een stroomaggregaat om de nek en een vuilwit keffertje. ‘Kiek,’ zei de man, ‘as-e noe den hoond van oe an de strot hef en hee wil nich losloatn, datte deurbietn wil, dan dreaj ik hieran.’ Hij toonde de traploos verstelbare elektrokuteerinrichting die zijn hond als halsband om de nek had. Ik vroeg of 220 volt ook mogelijk was. Nee, is nog niet nodig geweest, zei de man.
Ik vertelde over mijn hond. Dat labradors vaak artrose hebben. ‘Joa. Ik ken ‘n keerl den ok ‘n labrador met oktrose har. Hef ‘m wietöllie gefn. Wietöllie. Met van dee PCB’s d’r deur. Wat dach-ie: leep weer as ‘n kiefte!’ Ik vroeg naar het witte keffertje. ‘Westie? Den was eerst kats gel. Knalgel. Harstikke gel. Dat kwam, dee vrouw rookn as ‘n schosteen. En Westie steunk onmeunig oet de bek. Bin ik met ‘m noar ‘n veearts wes. Hef 23 taandn trökn. Ja, van dat rookn kwam dat.’ Of Westie alles kon eten, vroeg ik. ‘Bo wisse joa. Taandvlees! Keihard!’
Paul Abels, directeur AFdH, Markelo
