Het staren naar gras, een bal en 22 miljonairs is voorbij en inmiddels mogen wij ons vergapen aan de slaven van de weg. Een groter contrast is niet denkbaar. De miljonairs lopen, maar doorgaans geen meter te veel. Met name de voorhoede slentert wat rond, men steekt een hand in de lucht en hoopt op een rush van vijf à tien meter teneinde de bal achter de doelverdediger, die al helemaal nauwelijks aan verplaatsingen doet, te planten. Het moderne voetbal is een schaakspel achterin, sporadisch gevolgd door rennen richting het vijandelijk doel.
Nee, dan de renners. Mijn hemel, wat zien die gasten af! Kletteren tegen de kasseien, opkrabbelen, bebloed en stoffig een andere fiets aannemen en verder harken. Demarrages, waaiers, gebroken spaken, steeds maar proberen het gat met de concurrentie te dichten dan wel groter te maken. Doping. Doping? Jazeker. Froome kreeg genoeg anti-astmashit binnen om de longen van een hele wielerploeg te upgraden.
De aardigheid is, dat er op amateurniveau, of eigenlijk: ver daar onder, geen doping wordt gebruikt. Dat is opmerkelijk, want juist onder dilettanten bestaat nog de mogelijkheid om door te groeien tot de gelederen der groten. Daarom moet je vooral in de lagere regionen pakken wat je pakken komt. Dat is wat ik doe tenminste.
Om te beginnen slik ik een complex aan vitamine B. Dat lijkt onschuldig, maar er zit benzodropaine, dorsatriple-3 en fenomenendips in. Kijk maar na op de dopinglijst: dit is serieus spul. Hiervoor kun je op het hoogste niveau de petoet ingaan. Hiermee rijden jongens op motoren van motorhome naar motorhome, daar waar de toprenners huizen. Vroeger dan.
In het circuit van de eenvoudige hardlopers kent niemand het, maar je pakt zó een paar minuten op de 5k. Maar daar blijft het niet bij. Ik sta op het punt mijn grootste dopinggeheim te onthullen. Vooruit: de Groenlipmossel. Groeit in een baai in Nieuw-Zeeland. Krijg je uitermate soepele gewrichten van. Je gáát maar door, grote passen snel thuis, maar geen centje pijn. Je knieën zijn als de duurdere soort schokbrekers.
Als laatste tip: koffie. Of beter gezegd: cafeïne. Bij grote hoeveelheden is het verboden door het gevreesde IVD, het Internationaal Verbond van Dopingbestrijders. Maar daar weten ze bij de Omloop van Ommen, de Almelose Alleeloop of zelfs het gehele Twentse loopcircuit niets van. Er is daar sprake van een enorme onnozelheid qua doping. Nergens iemand die om een plasje vraagt, sterker: er worden enorme hoeveelheden koffie geschonken.
Jammer is wel, dat cafeïne pas werkt vanaf pak ‘m beet zeventien koppen. Je rent dan zo ongeveer op WARP-snelheid.
Maar wel telkens onderbroken door een plasje. Van koffie moet je ongelooflijk naar de WC. Doping heeft dus nadelen. De groenlipmossel bijvoorbeeld bevordert het doen van een grote boodschap.
Blijf er dus maar af, beste atleten. Voor het te laat is. Of je te laat bent.
Erik Endlich
Hahaha Erik, je kunt blijkbaar altijd nog als pakhaas fungeren tijdens de marathon van Enschede!