De schoonheid van de Tour de France en Frankrijk kon niet treffender in beeld worden gebracht dan tijdens de bergetappes van deze en verleden week. Schitterende helikopterbeelden van suizende waaghalzen, die tegen de achtergrond van machtige bergen hun leven riskeerden en op steile hellingen de uiterste grenzen van het menselijke prestatievermogen verkenden. Nog enkele dagen en we kieperen weer in een peilloos, bloedheet zomervacuüm zonder dagelijkse portie Tour de France. De Tour is een in zichzelf gekeerd evenement, een Frans familiebedrijf dat zich qua impact kan meten met de vierjaarlijkse Olympische Spelen en het WK voetbal.
De iconische Tour-truien worden bedrukt met sponsors die vooral de toerist in Frankrijk bekend zullen voorkomen. Wereldspeler Sky dicteert het peloton met het grootste budget. Dimension Data is een andere grote speler. Overige multi-nationale spelers staan her en der verstopt op strakgespannen koerstruitjes. Samsung omringt de bruin fluwelen bovenbenen van onze Tom. Misschien niet geheel toevallig merken gelieerd aan communicatie en data. Diverse teams zijn opgehangen aan oliesheiks en suikerooms. Het internationale peloton is te vergelijken met mijn oude speldjesalbum. Een bont kleurenpalet van merken.
De Franse ploegen zijn in deze bonte verzameling de vreemde eenden in de bijt. Deze beschikken namelijk over het zekerheidje dat zij deel kunnen nemen aan hun nationale ronde. Voor de buitenlandse ploegen ligt dat anders. Vooral dit is de inzet van de al tientallen jaren voortwoekerende oorlog tussen wereldwielerbond UCI, de niet-Franse profploegen en Tourorganisator ASO. Grote ploegen willen hun sponsors startrecht in de Tour de France verkopen, liefst voor enkele jaren vooruit. De Tour wil zoveel mogelijk elk jaar zelf bepalen wie aan de start van hun feestje verschijnt. En verschaft zich daarmee een stevige onderhandelingspositie.
Dit jaar stond een vijftal Franse teams aan de start, in het algemeen samengesteld uit Franse renners en vrijwel per definitie gesponsord door Franse bedrijven. Met nog drie etappes te gaan, zorgde sprinter Demare gisteren voor de broodnodige verkoeling tijdens een voor Franse ploegen tot nu gortdroge Tour. Was het verleden jaar vooral de bij Sunweb rijdende Fransman Barguil die de Tour de Frans kleurde, zo is het dit jaar de Quick Step dansende Alaphilippe die de eer hoog houdt. Het is voor hem te hopen dat zijn contract bij Quick Step doorloopt. Anders kan hij volgend jaar de vleugellamme en ondertussen in Frankrijk dik betaalde Barguil gezelschap gaan houden. Misschien dat de wegzakkende Bardet vandaag de meubels kan redden. Of schittert zondag de met veel kunst- en klinkwerk in de Tour gehouden Demare nogmaals? In Nederland konden we genieten van een portie ouderwetse Tourspanning, met hoofdrollen voor onze Tom en een geweldig presterende Lotto-Jumboploeg.
Ooit werd in 2007 door de Franse ploegen de Mouvement Pour un Cyclisme Crédible opgericht, de internationale vereniging voor geloofwaardig wielrennen MPCC. Met name de Fransen voelden zich destijds slachtoffer van ‘buitenlandse bedriegers’, blijkbaar tot op de dag van vandaag. Froome en Sky worden uitgekotst. Met onder anderen de arme Bardet als meelijdend voorwerp. Welterusten Frankrijk. De rest van de wereld bewapent zich voor de komende Tour en ziet jullie weer terug na jullie najaars-, winter- en voorjaarsslaap.
Theo de Rooij
