Koffietouren

Geplaatst op 3 augustus 2018 door Theo de Rooij   ·   2 Reacties

Renners en koffie, een vrijwel onverwoestbare combinatie. Voor de meeste coureurs vormt de dagelijkse ochtendkoffie de choke voor een kickstart van training of koers. Daarbij maakt het nogal wat uit in welk land er gefietst wordt. De koffie kenmerkt de cultuur. Bijzondere ontboezeming van Tom Dumoulin tijdens een interview de laatste week van de Tour. Hij drinkt geen koffie, althans niet tijdens de Tour. ‘Toon me je koffie en ik zeg wie je bent’, zou een een vrije vertaling kunnen zijn van een aloud gezegde. Hoe kleuren we Tom in dit plaatje?

Koffiekoningen zijn ongetwijfeld de Italianen. Zij maken de meest opvallende en compleetste koffiemachines, die in niet minder prachtige trendy barretjes worden opgesteld. In het pré-ploegbussentijdperk was het altijd een genoegen in startplaatsen van Italiaanse koersen een bar op te zoeken om ons klaar te maken voor de wedstrijd. De inheemse bezoekers waren als de koffie en de machines: glimmend, straf, bruin, sterk, sprekend en levend. Zo ook de renners na de cafeïnekick. Onmiddellijk van-nul-tot-honderd dik binnen de twee uur.

De Fransen daarentegen maken een potje van hun koffie. Een grote kom aan de ontbijttafel waar een sloot naar koffie ruikende bruine vloeistof in wordt uitgegoten, bestemd om de met boter en jam besmeerde baguettes en croissants te soppen. En voor de rest waren er in het algemeen weinig koffiekicks te bespeuren richting start van de koers. Fransen trappen immers af met pastis. Het ergste koersland is Amerika. Daar wordt de hotelkoffie geserveerd in gigantische kartonnen bekers met deksels. Om 50 milligram cafeïne binnen te krijgen moet je minimaal een liter van dat doorgaans lauwe slootwater naar binnen werken.

Spanjaarden daarentegen geven de koffie dan weer wel een belangrijke rol in hun dagelijks bestaan. Niet zo uitgesproken als Italianen maar functionele toegankelijke koffiemachines kom je overal tegen. Een van de grootste koffiegebeurtenissen rond het peloton was de eerste Tourdeelname in 1984 van de Colombiaanse Café de Colombiaploeg. In hun kielzog namen zij een promotieteam mee dat in het dagelijkse Tourdorp straffe espressootjes serveerde. Wat mij betreft meestal het hoogtepunt van een flauwe ontbijtochtend. Na vele jaren namen Franse merken de spoeling in het VIPdorp over en deze werd onmiddellijk veel dunner. Wat moet je als renner in hemelsnaam met een Café Grand’Mère? Het zou zeker een oorzaak kunnen zijn van het slappe koersverloop in vlakke ritten.

Tom gaf in het interview verder aan dat de koffie in Frankrijk niet te zuipen is. Dat zal ook gelden voor de automatenkoffie in de meeste ploegbussen. Vandaar waarschijnlijk zijn ascese en soms korte lontje in de Tourfinale. Mijn maag is ondertussen al enkele decennia geleden tot rust gekomen. De dubbele Tourespresso die ik als renner doorgaans dertig minuten voor de start naar binnen werkte werd altijd gevolgd door twee maagbrand blussende rennies. Mijn beproefde Café de Colombia kickstartformule. Verder dan een negentiende plaats in het eindklassement ben ik er niet mee gekomen.

Theo de Rooij