Het effect is bekend, de mores reeds eeuwenoud: geen sporter zonder voorbeeld. Met andere woorden, zonder een held is het slecht gesteld. In deze tijden spreken we van het Dumoulin-effect. Tot vorig jaar werd daar een zich in de berm ontlastende fietser mee bedoeld. Maar ik kan het ook de Dafnegekte noemen, voor mijn part een Svenne Gurdson-magie. Dat is, voor wie niets met sport heeft, een Zweedse curlingkeizer. Hoe het ook zij, goed voorbeeld doet volgen. Onbekende sporten, zoals dat curling, worden een hype, anderen raken geïnspireerd door hun held.
Zo worden de reeds met ebikersenioren (het mag tegenwoordig als één woord geschreven worden) dichtgeslibde en levensgevaarlijk geworden fietspaden ook gefrequenteerd door mannen in nauwsluitende hemdjes en broeken, die horizonvervuilende vetrollen en beginnende spataders tonen. Zij koersen in gesloten formatie over het asfalt en wanen zich een Dumoulin. Dat levert dan dikwijls een soort comedy capers-achtige situaties op, waarbij een over zijn stuur gebogen zondagfietser tegen de van de andere kant pedalerende bejaarde ebiker opduvelt en zij elkaar, gezeten op het wegdek, kijvend van onverantwoord rijgedrag betichten.
Hoe werkt dat dan? Man zit onderuit gezakt in de driezits en ziet hoe bijvoorbeeld Steven Kruijswijk zwoegend de een of andere verschrikkelijke berg beklimt. Vermoedelijk denkt onze bankzitter dan: kijk hoe makkelijk die man fietst. Tussen hagen malloten door die hem geweldig vinden. Dat lijkt mij wel wat. Is bovendien gezond en ik wilde toch al wat kilootjes kwijt. Ik informeer bij de fietsenmaker of hij een racefiets heeft staan. Dan vraag ik de jongens van kantoor of ze meewillen. Eens kijken of ik die labbekakkers uit het wiel kan rijden. Zo gaat dat vermoed ik.
Van een kind kan ik mij nog voorstellen dat er iets inspirerend uitgaat van een kampioen en vedette, maar dat volwassen mensen zich bij mij voegen om hun zogenoemde onontdekte talent op het tartan te etaleren – zulks naar aanleiding van Schippers medailles – terwijl zij reeds vier kruisjes tellen: opmerkelijk. Een hopeloze onderneming bovendien. Toch blijven ze komen, sloffend, hijgend en deels wandelend omdat het anders niet te doen is. Dafne bracht ze bij onze vereniging. Wat maakt het dan uit?
Ook ik liet mij vroeger inspireren door de prestaties van topsporters. Eddy Merckx bracht mij aan het fietsen, door Michael Jordan ging ik basketballen, dankzij George Best heb ik jaren gevoetbald, het Italiaanse volleybalteam dreef mij naar de sporthal en het was Roman Sebrle die mij inspireerde om te springen, werpen en sprinten.
Ik was overal redelijk in. Een enkele keer bovengemiddeld. Soms zelf goed – eventjes dan. Drie keer Nederlands kampioen geworden. OK: in een leeftijdsklasse waarin meedoen reeds een medaille opleverde.
Dus laat u inspireren en doe mee. Bedenk dat bijna iedereen in sportief opzicht een sukkel is. Maar dankzij u en alle andere volstrekt talentlozen kunnen de sporthelden excelleren. Een kwestie van contrastwerking.
Erik Endlich
