GEESTEREN – Bij thuiskomst gisteren was de kater nog groot bij Martine Smeets, de enige Twentse speelster in het Nederlands handbalteam. Even de zinnen verzetten, even wat ontspanning tijdens een barbecue met ouders en familie in Geesteren. Het mislopen van de Olympische Spelen in Londen, waarbij Oranje slechts één doelpunt tekort kwam bij de kwalificatiewedstrijden in Spanje, spookte continu nog door haar hoofd. ‘Het is gewoon niet te geloven’, zegt de 22-jarige hoekspeelster. ‘Voor mij is het een soort van nachtmerrie.’
Het verhaal is inmiddels bekend. De nationale handbalploeg kon zich plaatsen voor de Spelen en lag in Madrid ook goed op koers. Van Kroatië werd gewonnen, van Spanje verloren en daarna weer van Argentinië gewonnen. Als Spanje van Kroatië zou winnen of gelijkspelen, zouden wij naar de Spelen gaan. Spanje verloor met 29-28…’, verzucht Smeets, die thans in de eredivisie voor Dalfsen speelt en daarvoor in haar geboorteplaats voor Stevo. Ze heeft ook twee dagen na het echec nog last van een enorme kater. ‘Ik heb daar in Madrid al een traantje gelaten, maar nu we weer in Nederland terug zijn, is het nog erger. Dat maakt het nog echter, dat we niet naar Londen gaan. En we begonnen zo goed.’ Nederland won dus de eerste wedstrijd tegen het sterke Kroatië. Met de ‘zekere’ overwinning op Argentinië erbij geteld, was de kans op kwalificatie groot. Maar het mocht niet zo zijn, omdat het sterke Spanje nipt van Kroatië verloor. En dat zou doorgestoken kaart zijn geweest. Smeets: ´Ja, daar wordt wel veel over gesproken, maar dat weet je niet met zekerheid.´ Ze heeft de bewuste wedstrijd met eigen ogen gezien. ´Ik dacht nog dat Spanje ervoor ging. Maar in de tweede helft zie het gewoon misgaan. Ik voelde de frustratie opkomen en de machteloosheid´.
Martine Smeets speelde even mee tegen Spanje en was er tegen Argentinië een groot deel van de wedstrijd bij. Ze voelde zich goed, hoewel ze zelf niet tevreden is. ´Aanvallend liep het wat minder bij mij. Ik had nog scherper moeten zijn. Maar zoiets is lastig om te realiseren.´
Over de vorm van het team zelf is ze opgetogen. ´We waren heel goed met zijn allen. Scherp. We waren echt een team. Ook buiten het veld. Iedereen knokte ervoor.´ Het mocht derhalve niet baten. Het team bleef achter met een geweldige deceptie. ´Iedereen was zo teleurgesteld en verdrietig. De frustratie overheerste. We hebben het zelf niet verprutst. Één doelpuntje verschil. Dat geloof je toch niet.´
De tophandbalster uit Geesteren focust zich nu op de finalewedstrijden met Dalfsen. ´Die zijn ook belangrijk´, zegt ze. En daarna zal ze zich nog lang heugen hoe een ticket voor de Spelen in Londen door één doelpuntje verloren ging. ´Dat zure gevoel zal nog lang blijven hangen.´
